Hoi allemaal,
Hopelijk hebben jullie allemaal fijne kerstdagen gehad! Ik heb kerst gevierd in Gembogl, een van de meest bergachtige provincies van PNG. Traditioneel gegeten en geslapen in een 'haus kol' en 'haus kuk'. Ook proberen te wandelen. Maar het is regenseizoen, dus erg prettig wandelen was het niet.
Op eerste kerstdag de katholieke kerkdienst bijgewoond. De meeste mensen hier zijn katholiek. Ik vermoed dat de katholieken vanaf de jaren dertig het meest fanatiek zieltjes hebben gewonnen in de highlands.
Tijdens de kerkdienst leek ik meer aandacht te krijgen dan de priester en het beeld van Maria samen… Zeker toen de voorganger mij uitvoerig ging bedanken voor mijn komst en iedereen op 1, 2, 3 in de handen liet klappen voor mij. En dat aan het begin en het eind van de dienst, beide keren vijf maal. Tsja, ik ben en blijf als ‘waitman’ een opvallende verschijning.
Ik houd het berichtje kort. Ik ben in Goroko nu. Hier kan ik wel op het internet en geld pinnen. Net zelfs thaise curry saus opgespoord, die niet over datum was, yeah! In Kundiawa heb ik nergens internet, ook niet op m’n werk. Het gehele provinciale ambtelijke apparaat heeft geen internet en geen telefoonverbinding naar buiten. Alleen de hoogste baas kan naar een locatie buiten het kantoor bellen. Hoezo, een communicerende overheid?
Ik probeer thuis internet te regelen, maar mijn vaste telefoonlijn is kapot. En ik probeer al ruim een maand iemand van de telefoonmaatschappij te laten komen. Zonder resultaat…
Verder m’n draai behoorlijk gevonden. Veel aardige mensen ontmoet, al heel redelijk aan het integreren dus in Simbu. In de buurt kent iedereen mijn naam al. Over alle leuke en bijzondere avonturen en opvallendheden schrijf ik binnenkort meer op m’n weblog! Geef me nog een maand om internet te regelen ;) Ik ben op m’n computertje wel de verhalen aan het bijhouden. Dus hopelijk kan ik jullie gauw meer vertellen.
Heel erg bedankt voor jullie lieve mails, electronische kaartjes en berichtjes. Ik kan jullie steun goed gebruiken. Ik mis jullie veel. Sorry, ik kan nu even niet persoonlijk reageren. Zodra ik thuis internetverbinding heb, ga ik dat inhalen :-)
Heel veel plezier met oud en nieuw en een heel gelukkig 2008 alvast gewenst!
Lieve groeten, Koen
29 december 2007
7 december 2007
Autoslingeren en tsunami’s
Aan de verkeerde kant van de weg en links schakelend slinger ik over de hoofdweg van Madang. Ondanks het open raam gutst het zweet van m’n voorhoofd. Mijn shirt plakt aan m’n rug en de stoel. ‘Is het de adrenaline of de felle zon en de hoge luchtvochtigheid?’ vraag ik mezelf af.
In Madang heb ik al twee keer gereden in de truck en het busje van VSO. De drie auto’s van VSO zijn dringend aan vervanging toe. David, voormalig volunteer in Gambia en China, is bezig met een omvangrijke controle van de veiligheid van VSO’ers in Papua Nieuw Guinea. Hij vindt het niet langer verantwoord: “Stel dat er een tsunami komt. Dan moeten we alle VSO’ers in laaggelegen delen heel snel kunnen evacueren. Als de auto dan niet start, hebben we een groot probleem.”
De VSO auto’s misstaan overigens niet tussen het overig wegverkeer. Misschien maar goed ook, gelet op de slechte gesteldheid van de wegen. Autorijden staat gelijk aan manoeuvreren langs de vele gaten in de weg. De moeilijkheidsgraad is hoog door de grote horden voetgangers aan de ene kant en de slingerende tegemoetkomende auto’s aan de andere kant. Dronken bestuurders hebben er baat bij. Zij vallen in dit slingergewoel totaal niet op.
VSO-chauffeur Alfonse tussen 'zijn' auto's
Door het gebrek aan openbaar vervoer en taxi’s is personenvervoer voor vele autobezitters een inkomstenbron. PMV’s (public minivans) rijden af en aan. Voor 10 eurocent naar de andere kant van de stad, ideaal. Grotere jeeps en trucks met passagiers in de open laadruimte brengen mensen van het omringende platteland naar het centrum van Madang.
Infrastructuur en vervoer is in PNG een groot probleem. Zo vanzelfsprekend wij kriskras door Nederland rijden, treinen of fietsen, zo gecompliceerd ligt het hier. Neem bij voorbeeld Port Moresby. De hoofdstad is niet over de weg bereikbaar vanaf de binnenlanden en het noordelijke deel van PNG. Een groot deel van de Papua’s woont nu juist in deze gebieden. Waar Den Haag regelmatig garant staat voor ‘ver-van-ons-bed-shows’, heeft Port Moresby de eer dat letterlijk te zijn voor menig Papua.
Dwars over het hoofdeiland van PNG loopt de Highlands Highway. Deze weg verbindt de kuststad Lae (bijna 100.000 inwoners) met de bergachtige, maar dichtbevolkte binnenlanden. Tussen de steden en dorpen in het noorden en de binnenlanden rijden particuliere lange afstand busjes. Deze zijn echter nogal eens het doelwit van raskols (bandieten). Voor veel interlokaal vervoer ben je daarom in PNG al gauw aangewezen op het vliegtuig. Helaas is dat voor het grootste deel van de Papua’s niet te betalen.
Dedey is ober in de Madang Lodge. Het resort waar VSO-volunteers tijdens hun oriëntatie en training verblijven. Dedey komt oorspronkelijk uit een klein dorpje in de provincie Madang, hemelsbreed minder dan 100 kilometer van de stad. Toch kan hij alleen naar zijn familie met het vliegtuig. De prijs voor een enkele reis is 280 Kina (ongeveer € 70). Zijn familie heeft hij al 3 jaar niet gezien.
PS. De kans op een tsunami is groot in PNG. Het land kent regelmatig grote aardbevingen, waarbij een 6 of 7 de schaal van Richter gangbaar is. Nog in 1998 is een hele stad weggevaagd door een tsunami die drie grote golven kende. De hoogste golf was ongeveer 10 meter!
In Madang heb ik al twee keer gereden in de truck en het busje van VSO. De drie auto’s van VSO zijn dringend aan vervanging toe. David, voormalig volunteer in Gambia en China, is bezig met een omvangrijke controle van de veiligheid van VSO’ers in Papua Nieuw Guinea. Hij vindt het niet langer verantwoord: “Stel dat er een tsunami komt. Dan moeten we alle VSO’ers in laaggelegen delen heel snel kunnen evacueren. Als de auto dan niet start, hebben we een groot probleem.”
De VSO auto’s misstaan overigens niet tussen het overig wegverkeer. Misschien maar goed ook, gelet op de slechte gesteldheid van de wegen. Autorijden staat gelijk aan manoeuvreren langs de vele gaten in de weg. De moeilijkheidsgraad is hoog door de grote horden voetgangers aan de ene kant en de slingerende tegemoetkomende auto’s aan de andere kant. Dronken bestuurders hebben er baat bij. Zij vallen in dit slingergewoel totaal niet op.
VSO-chauffeur Alfonse tussen 'zijn' auto's
Door het gebrek aan openbaar vervoer en taxi’s is personenvervoer voor vele autobezitters een inkomstenbron. PMV’s (public minivans) rijden af en aan. Voor 10 eurocent naar de andere kant van de stad, ideaal. Grotere jeeps en trucks met passagiers in de open laadruimte brengen mensen van het omringende platteland naar het centrum van Madang.
Infrastructuur en vervoer is in PNG een groot probleem. Zo vanzelfsprekend wij kriskras door Nederland rijden, treinen of fietsen, zo gecompliceerd ligt het hier. Neem bij voorbeeld Port Moresby. De hoofdstad is niet over de weg bereikbaar vanaf de binnenlanden en het noordelijke deel van PNG. Een groot deel van de Papua’s woont nu juist in deze gebieden. Waar Den Haag regelmatig garant staat voor ‘ver-van-ons-bed-shows’, heeft Port Moresby de eer dat letterlijk te zijn voor menig Papua.
Dwars over het hoofdeiland van PNG loopt de Highlands Highway. Deze weg verbindt de kuststad Lae (bijna 100.000 inwoners) met de bergachtige, maar dichtbevolkte binnenlanden. Tussen de steden en dorpen in het noorden en de binnenlanden rijden particuliere lange afstand busjes. Deze zijn echter nogal eens het doelwit van raskols (bandieten). Voor veel interlokaal vervoer ben je daarom in PNG al gauw aangewezen op het vliegtuig. Helaas is dat voor het grootste deel van de Papua’s niet te betalen.
Dedey is ober in de Madang Lodge. Het resort waar VSO-volunteers tijdens hun oriëntatie en training verblijven. Dedey komt oorspronkelijk uit een klein dorpje in de provincie Madang, hemelsbreed minder dan 100 kilometer van de stad. Toch kan hij alleen naar zijn familie met het vliegtuig. De prijs voor een enkele reis is 280 Kina (ongeveer € 70). Zijn familie heeft hij al 3 jaar niet gezien.
PS. De kans op een tsunami is groot in PNG. Het land kent regelmatig grote aardbevingen, waarbij een 6 of 7 de schaal van Richter gangbaar is. Nog in 1998 is een hele stad weggevaagd door een tsunami die drie grote golven kende. De hoogste golf was ongeveer 10 meter!
4 december 2007
Op naar Kundiawa
Twee weken Madang zitten er bijna op. Het Canadese koppel De Pistells vieren een witte kerst in Canada. We zullen in februari wel gezamenlijk met de incountry training starten. Ten minste, dat is de bedoeling.
Ik ga alleen naar Kundiawa. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Barbara en haar familie gaan mee. Barbara is VSO's programmamanager Participation & Governance. Liklik papa (oom) Peter is chauffeur. Met kerst ben ik uitgenodigd voor een traditionele singsing in het dorpje van Barbara's familie.
Wandelen in het tempo van een Papua valt nog niet mee. Soms weet ik me aan te passen. Maar als ik even niet oplet ben ik toch nog weer mensen aan het inhalen. Rare gewoonte toch, dat snelle wandelen. De mensen doen rustig aan. En terecht, gloeiend warm en benauwd. Zelfs ’s ochtends tijdens mijn ochtendwandeling van de Lodge naar het VSO kantoor. De eerste vijf minuten denk ik nog dat het best meevalt. Daarna begin ik aardig op te warmen. Na tien minuten is mijn voorhoofd helemaal bezweet. In het kantoor aangekomen heb ik een half uur nodig om af te koelen en op te drogen! En dat is om half negen ’s ochtends…
Verbindingsweg in Madang tussen 'maket' en 'niu taun'
Ik twijfel nog wel enigszins. Ga ik met oud en nieuw terug naar Madang? Of misschien naar Australië? Alles ligt stil in de periode. Geen werk dus. En geen van de volunteers is in Kundiawa. Aan de andere kant is dit wel de perfecte manier om locals te ontmoeten.
Snorkelen is prachtig. Geen idee hoe alle vissen heten, het varieert van blauwe zeesterren, gele vissen met fluoriserende vinnen tot grote schollen met heel veel kleine visjes.
Een van de snorkelplekken vlakbij Madang
In het resort waar ik verblijf, is het ook fantastisch snorkelen. Het is alleen lastig de zee weer uit te klimmen. Het koraal is scherp. Het zwembad biedt gelukkig een goed alternatief.
Zwembad bij Madang Lodge met uitzicht over de zee
Het eten in de lodge begint na twee weken wel wat te vervelen. De variatie is zolangzamerhand ver te zoeken. Het bestellen is vaak erg grappig. Ondertussen weet ik dat je moet vragen wat ze niet hebben, in plaats van wat ze wel hebben. Maakt de keuze een stuk eenvoudiger. De Indiase curry met pappadums hebben ze nog nooit gehad. Ik vermoed dat het voor de goede sier op het menu staat.
Ontbijt in de lodge
Het is echt een komen en gaan van mensen. Vrijdagavond afscheidsetentje gehad van twee VSO medewerkers. Maandagavond afscheidsetentje gehad van twee VSO volunteers. We hebben Chinees en Thais gegeten. Bijzondere combinatie, maar wel erg lekker. Vooral de Australische, Chinese en Filipijnse gemeenschap lijkt omvangrijk. Ze vormen een belangrijk deel van de middenstand. De meeste winkels en restaurants zijn in buitenlandse handen.
Veel mensen zeggen dat je in de bergachtige binnenlanden het echte Papua Nieuw Guinea vindt. Deze gebieden met een eigen beschaving zijn pas vanaf 1930 ontdekt. Sommige delen van de provincie Simbu zijn alleen met vliegtuig bereikbaar. Vanaf aanstaande zaterdag gaat het echte avontuur beginnen.
Vanavond eerst nog met drie en een halve Nederlanders Sinterklaas vieren. Inclusief lootjes, gedicht en pepernoten.
Ik ga alleen naar Kundiawa. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Barbara en haar familie gaan mee. Barbara is VSO's programmamanager Participation & Governance. Liklik papa (oom) Peter is chauffeur. Met kerst ben ik uitgenodigd voor een traditionele singsing in het dorpje van Barbara's familie.
Wandelen in het tempo van een Papua valt nog niet mee. Soms weet ik me aan te passen. Maar als ik even niet oplet ben ik toch nog weer mensen aan het inhalen. Rare gewoonte toch, dat snelle wandelen. De mensen doen rustig aan. En terecht, gloeiend warm en benauwd. Zelfs ’s ochtends tijdens mijn ochtendwandeling van de Lodge naar het VSO kantoor. De eerste vijf minuten denk ik nog dat het best meevalt. Daarna begin ik aardig op te warmen. Na tien minuten is mijn voorhoofd helemaal bezweet. In het kantoor aangekomen heb ik een half uur nodig om af te koelen en op te drogen! En dat is om half negen ’s ochtends…
Verbindingsweg in Madang tussen 'maket' en 'niu taun'
Ik twijfel nog wel enigszins. Ga ik met oud en nieuw terug naar Madang? Of misschien naar Australië? Alles ligt stil in de periode. Geen werk dus. En geen van de volunteers is in Kundiawa. Aan de andere kant is dit wel de perfecte manier om locals te ontmoeten.
Snorkelen is prachtig. Geen idee hoe alle vissen heten, het varieert van blauwe zeesterren, gele vissen met fluoriserende vinnen tot grote schollen met heel veel kleine visjes.
Een van de snorkelplekken vlakbij Madang
In het resort waar ik verblijf, is het ook fantastisch snorkelen. Het is alleen lastig de zee weer uit te klimmen. Het koraal is scherp. Het zwembad biedt gelukkig een goed alternatief.
Zwembad bij Madang Lodge met uitzicht over de zee
Het eten in de lodge begint na twee weken wel wat te vervelen. De variatie is zolangzamerhand ver te zoeken. Het bestellen is vaak erg grappig. Ondertussen weet ik dat je moet vragen wat ze niet hebben, in plaats van wat ze wel hebben. Maakt de keuze een stuk eenvoudiger. De Indiase curry met pappadums hebben ze nog nooit gehad. Ik vermoed dat het voor de goede sier op het menu staat.
Ontbijt in de lodge
Het is echt een komen en gaan van mensen. Vrijdagavond afscheidsetentje gehad van twee VSO medewerkers. Maandagavond afscheidsetentje gehad van twee VSO volunteers. We hebben Chinees en Thais gegeten. Bijzondere combinatie, maar wel erg lekker. Vooral de Australische, Chinese en Filipijnse gemeenschap lijkt omvangrijk. Ze vormen een belangrijk deel van de middenstand. De meeste winkels en restaurants zijn in buitenlandse handen.
Veel mensen zeggen dat je in de bergachtige binnenlanden het echte Papua Nieuw Guinea vindt. Deze gebieden met een eigen beschaving zijn pas vanaf 1930 ontdekt. Sommige delen van de provincie Simbu zijn alleen met vliegtuig bereikbaar. Vanaf aanstaande zaterdag gaat het echte avontuur beginnen.
Vanavond eerst nog met drie en een halve Nederlanders Sinterklaas vieren. Inclusief lootjes, gedicht en pepernoten.
30 november 2007
Blind vertrouwen
Bizar hoe klantonvriendelijk vliegvelden eigenlijk zijn. Iedere, fors betalende, klant wordt van top tot teen doorgelicht. Je mag niet al je spullen meenemen die je mee zou willen nemen (ieder vliegveld). Je moet je schoenen uitdoen en in een speciaal apparaat stoppen (London Heathrow), je krijgt een explosieventest, waarbij ze je shirt en je handbagage op dynamietresten testen (echt bizar! weer London), je hele tas wordt leeggehaald voor een paar kruimels Liga (Brisbane Airport, zie bericht Televisie held).
Alsof het nog niet beroerd genoeg is, moet je voor alle controles ook nog eens lang in de rij staan. Ik voel me bijna crimineel…
In Papua Nieuw Guinea doen ze dat anders. Om te beginnen hoef je niet door allerlei poortjes. Je loopt met je bagage langs de douaniers. Deze vragen je wat er in je tas zit. Je geeft netjes antwoord. In mijn geval boeken en kleren. En je lacht. Niet vergeten, heel belangrijk! En dan mag je door.
Wauw, blind vertrouwen, waar zien we dat nog?
De bagage'band' op het vliegveld van Madang
PS. Inmiddels ben ik er achter dat het zwaartepunt van de Papuase ‘security check’ bij de ingang van de vertrekhal is gesitueerd, voorafgaand aan het inchecken van je vlucht. De procedure bij deze ‘security check’ is even strikt als bij aankomst. Gebaseerd op blind vertrouwen, dus: vraag, antwoord, lach en loop door!
Alsof het nog niet beroerd genoeg is, moet je voor alle controles ook nog eens lang in de rij staan. Ik voel me bijna crimineel…
In Papua Nieuw Guinea doen ze dat anders. Om te beginnen hoef je niet door allerlei poortjes. Je loopt met je bagage langs de douaniers. Deze vragen je wat er in je tas zit. Je geeft netjes antwoord. In mijn geval boeken en kleren. En je lacht. Niet vergeten, heel belangrijk! En dan mag je door.
Wauw, blind vertrouwen, waar zien we dat nog?
De bagage'band' op het vliegveld van Madang
PS. Inmiddels ben ik er achter dat het zwaartepunt van de Papuase ‘security check’ bij de ingang van de vertrekhal is gesitueerd, voorafgaand aan het inchecken van je vlucht. De procedure bij deze ‘security check’ is even strikt als bij aankomst. Gebaseerd op blind vertrouwen, dus: vraag, antwoord, lach en loop door!
26 november 2007
Eerste dagen in Papua Niugini
Half zeven, ik zit aan m’n ontbijt met tropisch fruit en koffie. De zee is vrij ruw. Naast me ligt de cursus Tok Pisin. Het is al weer m’n vijfde dag in Papua Nieuw Guinea en ik begin langzaam te wennen. Aan het klimaat, de mensen en het levensritme.
Eerst even terug. De vlucht via London, Seoul en Brisbane viel me erg mee. De twee lange stukken had ik meerdere stoelen voor mij alleen. Dus ik heb nog wat kunnen slapen. Ik heb zelfs maar één film gekeken! In Brisbane nog wel wat kleine douane perikelen gehad (zie bericht Televisie held), maar de reis verliep heel voorspoedig. Tot in Port Moresby dan ten minste… (zie bericht Self service).
Paradijs. Een ander woord heb ik er niet voor. Alle VSO’ers verblijven de eerste weken tijdens de In Country Training in de Madang Lodge. De begroeiing is uitbundig. Zwembad, bar, prachtige tuin. Overal schieten kleine gekko’s weg. Op het terras loop ik gelijk Jolanda, Laura en Maheska tegen het lijf. Zij zijn aan het ontbijt en vertellen dat ze net hun training hebben afgerond. De Pistells en ik doen waarschijnlijk in de februari met de training mee.
De eerste dagen zijn uitermate ontspannen verlopen. Gesnorkeld in een prachtig resort, gezellig uit eten geweest met VSO personeel en nieuwe volunteers, in het huisje van Jolanda (zij blijft twee jaar in Madang) gekookt en gegeten, samen naar de markt (zie bericht Markt in Madang) geweest.
Op de eerste dag heb ik m’n Papuase rijbewijs al bemachtigd. Toevallig gingen de nieuwe volunteers net hun rijbewijs afhalen. De oom van Rosemund, zij werkt voor VSO, is verantwoordelijk voor deze procedure. Maar goed ook. Anders hadden we pas in 2008 een rijbewijs kunnen krijgen. Ik denk trouwens niet dat ouders hier met hun kinderen ‘hobbel in de weg, hobbel in de weg, gat in de weg’ spelen. De wegen zijn hier zo, dat het continu hobbelen is!
De mensen zijn erg vriendelijk. Veel mensen zeggen je gedag op straat. Een deel van de mensen is minder toegankelijk. Ik ben er niet achter of het schuchterheid is of angst of boosheid… Door alle afschrikwekkende verhalen over de veiligheid in PNG heb ik me hierdoor de eerste dagen lang niet altijd op m’n gemak gevoeld. Gisterochtend besefte ik me ineens dat ik hetzelfde gevoel had als in Moskou met Joost. Door alle verhalen is je perspectief al gevormd en er hoeft maar iets te gebeuren of het bevestigt dit (onjuiste) beeld. Ik ben nog te kort in de fascinerende land om een beeld van het land te schetsen.
De komende weken zal ik wat meehelpen op het VSO kantoor. Ondertussen ga ik vast Tok Pisin leren en verder wennen. Zodra de Pistells komen, krijgen we een verkorte training en dan gaan we met z’n drieen naar Simbu. Ik heb trouwens al een huis in Kundiawa! Met drie kamers en volledig gemeubileerd.De visa procedure van de Pistells duurt al twee maanden. Zijn ze er over een week nog niet, dan ga ik vast naar Kundiawa. Ik kijk er naar uit. Tot die tijd, isi isi, noken warrie!
Eerst even terug. De vlucht via London, Seoul en Brisbane viel me erg mee. De twee lange stukken had ik meerdere stoelen voor mij alleen. Dus ik heb nog wat kunnen slapen. Ik heb zelfs maar één film gekeken! In Brisbane nog wel wat kleine douane perikelen gehad (zie bericht Televisie held), maar de reis verliep heel voorspoedig. Tot in Port Moresby dan ten minste… (zie bericht Self service).
Paradijs. Een ander woord heb ik er niet voor. Alle VSO’ers verblijven de eerste weken tijdens de In Country Training in de Madang Lodge. De begroeiing is uitbundig. Zwembad, bar, prachtige tuin. Overal schieten kleine gekko’s weg. Op het terras loop ik gelijk Jolanda, Laura en Maheska tegen het lijf. Zij zijn aan het ontbijt en vertellen dat ze net hun training hebben afgerond. De Pistells en ik doen waarschijnlijk in de februari met de training mee.
De eerste dagen zijn uitermate ontspannen verlopen. Gesnorkeld in een prachtig resort, gezellig uit eten geweest met VSO personeel en nieuwe volunteers, in het huisje van Jolanda (zij blijft twee jaar in Madang) gekookt en gegeten, samen naar de markt (zie bericht Markt in Madang) geweest.
Op de eerste dag heb ik m’n Papuase rijbewijs al bemachtigd. Toevallig gingen de nieuwe volunteers net hun rijbewijs afhalen. De oom van Rosemund, zij werkt voor VSO, is verantwoordelijk voor deze procedure. Maar goed ook. Anders hadden we pas in 2008 een rijbewijs kunnen krijgen. Ik denk trouwens niet dat ouders hier met hun kinderen ‘hobbel in de weg, hobbel in de weg, gat in de weg’ spelen. De wegen zijn hier zo, dat het continu hobbelen is!
De mensen zijn erg vriendelijk. Veel mensen zeggen je gedag op straat. Een deel van de mensen is minder toegankelijk. Ik ben er niet achter of het schuchterheid is of angst of boosheid… Door alle afschrikwekkende verhalen over de veiligheid in PNG heb ik me hierdoor de eerste dagen lang niet altijd op m’n gemak gevoeld. Gisterochtend besefte ik me ineens dat ik hetzelfde gevoel had als in Moskou met Joost. Door alle verhalen is je perspectief al gevormd en er hoeft maar iets te gebeuren of het bevestigt dit (onjuiste) beeld. Ik ben nog te kort in de fascinerende land om een beeld van het land te schetsen.
De komende weken zal ik wat meehelpen op het VSO kantoor. Ondertussen ga ik vast Tok Pisin leren en verder wennen. Zodra de Pistells komen, krijgen we een verkorte training en dan gaan we met z’n drieen naar Simbu. Ik heb trouwens al een huis in Kundiawa! Met drie kamers en volledig gemeubileerd.De visa procedure van de Pistells duurt al twee maanden. Zijn ze er over een week nog niet, dan ga ik vast naar Kundiawa. Ik kijk er naar uit. Tot die tijd, isi isi, noken warrie!
Markt in Madang
Een drukte van belang. Overal zitten marktlui met hun waren. Sommigen hebben slechts een klein kleedje en verkopen maar een artikel. Anderen hebben een uitgebreid assortiment. Wortels, pinda’s, courgettes, aubergines, uien, aardappelen, bananen, knoflook, gember, galanga, allerlei groene bladgroenten, en heel veel groente en fruit die ik niet ken…
Vooral de highlanders verkopen lekkere groenten. Alleen hebben de locals die gisteren net van de markt getrapt. Ze hadden de beste plaatsen op de verhoging onder het overkappinkje. Ze betaalden dan ook het meest. De andere marktlui nemen hun plaats niet in, dat is te duur! Waarschijnlijk nemen de highlanders dan ook snel weer hun plaats in.
Struinen over de markt is een goed tijdverdrijf. Ik koop een bilum, een traditioneel geweefde kleurrijke tas, en slippers. Als ik nu nog buai (betelnoot met lime: soort van softdrugs) zou kauwen en uitspugen ben ik goed op weg met integreren.
Mijn eerste buai kauwsel. Volgens de locals geen slecht resultaat...
Als we van de markt weglopen is er rumoer. Het geluid zwelt aan. Een grote groep mannen zwerft als een groepje kleine voetballertjes over straat. Niemand lijkt zich er echt om te bekommeren. Het schijnt de normale gang van zaken te zijn op vrijdag en zaterdag. Vrijdag is payday. Het geld van veel jonge mannen wordt direct aan de alcohol besteed.
Wat dat betreft verschilt PNG niet zo veel van Nederland...
Vooral de highlanders verkopen lekkere groenten. Alleen hebben de locals die gisteren net van de markt getrapt. Ze hadden de beste plaatsen op de verhoging onder het overkappinkje. Ze betaalden dan ook het meest. De andere marktlui nemen hun plaats niet in, dat is te duur! Waarschijnlijk nemen de highlanders dan ook snel weer hun plaats in.
Struinen over de markt is een goed tijdverdrijf. Ik koop een bilum, een traditioneel geweefde kleurrijke tas, en slippers. Als ik nu nog buai (betelnoot met lime: soort van softdrugs) zou kauwen en uitspugen ben ik goed op weg met integreren.
Mijn eerste buai kauwsel. Volgens de locals geen slecht resultaat...
Als we van de markt weglopen is er rumoer. Het geluid zwelt aan. Een grote groep mannen zwerft als een groepje kleine voetballertjes over straat. Niemand lijkt zich er echt om te bekommeren. Het schijnt de normale gang van zaken te zijn op vrijdag en zaterdag. Vrijdag is payday. Het geld van veel jonge mannen wordt direct aan de alcohol besteed.
Wat dat betreft verschilt PNG niet zo veel van Nederland...
Self service
“You want to make a phone call to book a hotel?”, vraagt ze met een brede glimlach. Ik kijk haar enigszins vragend aan. “Maybe you have better luck!”, voegt ze er snel aan toe. De olijke dame van Air Niugini, Papua’s nationale luchtvaartmaatschappij, overhandigt me vanachter de balie de telefoon. Na veertig uur non stop reizen zijn mijn hersenen overgestapt op een droomstand. Ik knik, glimlach en pak de telefoonlijst met hotels aan.
Een half uur geleden ben ik geland op Jackson Airport, de luchthaven van Port Moresby. Van Port Moresby zou ik doorvliegen naar Madang. In dit stadje aan de noordkust is het kantoor van VSO gevestigd. De eindstreep was in zicht. Nadat ik m’n bagage heb opgehaald (in Brisbane raadden ze me aan zelf de transfer van m’n bagage te regelen, ‘just to be sure’), hoor ik bij de check-in balie dat de vlucht geannuleerd is. Er is te weinig personeel.
“We are fully booked up”, is het standaardrecept. Ook wij kunnen geen hotel vinden. Inmiddels is ons groepje aangedikt. Allison, 29 jaar, blond haar, verloskundige uit Sydney, gaat twee weken duiken met haar vriend ten westen van Madang. Bryan, Iers type, breedgeschouderd, komt uit Perth en is technisch adviseur bij een mijnbouwproject in de highlands. Hij vliegt een dag of vier om onderzoek te doen naar een nieuw mijnproject.
Na lang zoekwerk, waarbij de Air Niugini dame inmiddels een tweede telefoon heeft ingeplugd, vinden we in gebroederlijke samenwerking een simpel hotel. We hebben geluk. Wij zijn de enigen die in de internationale aankomsthal wachten. De gestrande reizigers in de vertrekhal voor binnenlandse vluchten, moeten zichzelf zien te redden.
Het hotel ligt niet ver van het vliegveld. Overal lopen mensen. De auto stuitert over de weg vol gaten. Langs de weg verkopen mensen betelnoten, de nationale softdrugs van PNG. Mijn badkamer wordt bewoond door kakkerlakken. Met het licht aan verdwijnen ze langzaam in de voegen naast de douchebak. Op bed val ik ondanks alle nieuwe indrukken bijna gelijk in slaap. Blij dat ik eindelijk gestrekt kan. Te moe om me zorgen te maken over een paar insecten.
Een half uur geleden ben ik geland op Jackson Airport, de luchthaven van Port Moresby. Van Port Moresby zou ik doorvliegen naar Madang. In dit stadje aan de noordkust is het kantoor van VSO gevestigd. De eindstreep was in zicht. Nadat ik m’n bagage heb opgehaald (in Brisbane raadden ze me aan zelf de transfer van m’n bagage te regelen, ‘just to be sure’), hoor ik bij de check-in balie dat de vlucht geannuleerd is. Er is te weinig personeel.
“We are fully booked up”, is het standaardrecept. Ook wij kunnen geen hotel vinden. Inmiddels is ons groepje aangedikt. Allison, 29 jaar, blond haar, verloskundige uit Sydney, gaat twee weken duiken met haar vriend ten westen van Madang. Bryan, Iers type, breedgeschouderd, komt uit Perth en is technisch adviseur bij een mijnbouwproject in de highlands. Hij vliegt een dag of vier om onderzoek te doen naar een nieuw mijnproject.
Na lang zoekwerk, waarbij de Air Niugini dame inmiddels een tweede telefoon heeft ingeplugd, vinden we in gebroederlijke samenwerking een simpel hotel. We hebben geluk. Wij zijn de enigen die in de internationale aankomsthal wachten. De gestrande reizigers in de vertrekhal voor binnenlandse vluchten, moeten zichzelf zien te redden.
Het hotel ligt niet ver van het vliegveld. Overal lopen mensen. De auto stuitert over de weg vol gaten. Langs de weg verkopen mensen betelnoten, de nationale softdrugs van PNG. Mijn badkamer wordt bewoond door kakkerlakken. Met het licht aan verdwijnen ze langzaam in de voegen naast de douchebak. Op bed val ik ondanks alle nieuwe indrukken bijna gelijk in slaap. Blij dat ik eindelijk gestrekt kan. Te moe om me zorgen te maken over een paar insecten.
Televisie held
Channel 7 maakt TV opnamen voor de Australische variant van Schiphol TV. Ze volgen de stoere douaniers die op jacht zijn naar alles wat de fragiele ecosystemen van Australië uit balans kan brengen. Hout, eten en drinken vormen slechts een fractie van de lijst met spullen die je Australië beslist niet mag invoeren. Bang als ze zijn voor een nieuwe konijnenplaag.
Ik stort neer tegen een pilaar. Met uitzicht op de bagage afhaalband. Al dertig van de veertig uur reizen heb ik achter de rug. Een lief hondje snuffelt aan mijn bagage. Ik mag hem aaien.
Van boven hoor ik ineens een barse stem: “Have you got food in your bag?”. Vertwijfeld (had ik nou echt alles opgegeten? Is kauwgum ook eten?) knik ik nee. Niet overtuigd van mijn nee, snellen drie mannen toe. Voor ik het weet zijn ze mijn tas aan het leeghalen. Ik stamel dat ik ‘dry Dutch crackers’ (nee, liga’s kennen ze niet...) heb gegeten en dat er misschien wat kruimels zijn achtergebleven.
Als mijn tas leeg is, zijn ze eindelijk tevreden. Naar mijn gevoel net iets te teleurgesteld druipen ze af. M’n viervoetige maatje is al nergens meer te bekennen. Hij weet donders goed dat ‘ie me verlinkt heeft, denk ik bij mezelf.
Het zij hem vergeven, ik kom mooi op Channel 7!
Ik stort neer tegen een pilaar. Met uitzicht op de bagage afhaalband. Al dertig van de veertig uur reizen heb ik achter de rug. Een lief hondje snuffelt aan mijn bagage. Ik mag hem aaien.
Van boven hoor ik ineens een barse stem: “Have you got food in your bag?”. Vertwijfeld (had ik nou echt alles opgegeten? Is kauwgum ook eten?) knik ik nee. Niet overtuigd van mijn nee, snellen drie mannen toe. Voor ik het weet zijn ze mijn tas aan het leeghalen. Ik stamel dat ik ‘dry Dutch crackers’ (nee, liga’s kennen ze niet...) heb gegeten en dat er misschien wat kruimels zijn achtergebleven.
Als mijn tas leeg is, zijn ze eindelijk tevreden. Naar mijn gevoel net iets te teleurgesteld druipen ze af. M’n viervoetige maatje is al nergens meer te bekennen. Hij weet donders goed dat ‘ie me verlinkt heeft, denk ik bij mezelf.
Het zij hem vergeven, ik kom mooi op Channel 7!
14 november 2007
Groeten aan Sinterklaas
Yoehoe, ik kan vertrekken. M'n werkvergunning en visum zijn eindelijk rond!! Aanstaande dinsdag 20 november vlieg ik, nu echt. Zeven weken wachten is best lang. Tsja, in positivo taal ben ik weer een ervaring rijker. Maar om eerlijk te zijn zag ik met angst en beven Kerst en Oud en Nieuw wel heel dichtbij komen.
Achteraf blijkt dat ook een Canadees stel nog geen visum hadden. Ook the Pistells (zo heten ze echt!) vliegen pas volgende week naar Madang. De training in taal en cultuur van Papua Nieuw Guinea is uitgesteld. Ik ben opgelucht en blij.
Helaas toch geen Sinterklaas voor mij dit jaar.
Hij komt, hij komt... maar ik ga!
Achteraf blijkt dat ook een Canadees stel nog geen visum hadden. Ook the Pistells (zo heten ze echt!) vliegen pas volgende week naar Madang. De training in taal en cultuur van Papua Nieuw Guinea is uitgesteld. Ik ben opgelucht en blij.
Helaas toch geen Sinterklaas voor mij dit jaar.
Hij komt, hij komt... maar ik ga!
12 november 2007
The Refugee Next Door
Asielzoekers in Nederland mogen vrijwel niets doen. We zijn bang dat ze te veel integreren en dat ze concurren met Nederlanders op de arbeidsmarkt. Liever stoppen we ze weg in kazernes. In afwachting van een langslepende procedure, waar de gemiddelde Nederlander met moeite doorheen zou komen, brengen ze hun dagen door met wachten.
De afgelopen weken heb ik me een heel klein beetje kunnen verplaatsen in het wachtende leven. Het is ongelofelijk vervelend en saai om niks te kunnen of mogen doen. Gelukkig wacht ik (totnogtoe) slechts zes weken tot ik weer mag doen wat ik graag wil. Geen zes jaar.
Stel je eens voor hoe het is om op stel en sprong je leven om te gooien. Je familie en vrienden zie je misschien wel nooit meer. Je huis, auto, fiets, bed en stamkroeg moet je achterlaten. Ik kan het me nauwelijks indenken. Jij?
Als we niet opkomen voor de meest kwetsbaren in de wereld, waarvoor komen we dan nog wel op? Vrijdagavond werd in een speciaal televisieprogramma aandacht gevraagd voor de mensen in Darfur. Er keken slechts 247.000 mensen. Vrijdagavond is misschien geen handige avond. Moe van hele week werken, willen we blij het weekend in. Dan zitten we natuurlijk niet te wachten op een bak ellende.
Een paar duizend kilometer van Darfur ligt Uganda. In het Soweta Vluchtelingenkamp leven 3.000 mensen in zware omstandigheden. Een team VSO'ers heeft het project The Refugee Next Door opgezet. Het doel is om de gezondheidszorg en het onderwijs in en rond het kamp te verbeteren. Dat is namelijk hard nodig. Kijk maar eens op de website van het project voor meer informatie, foto's en filmpjes van het kamp. Het hoeft echt niet op vrijdagavond...
Wat hebben vluchtelingen in Nederland, Darfur en Uganda te maken met Papua Nieuw Guinea? Niet zo heel veel op het eerste gezicht. Behalve dan misschien dat iedereen recht heeft op een toekomst, ongeacht waar we zijn geboren. En dat ik hoop dat dit bericht daar een heel klein beetje aan kan bijdragen.
De afgelopen weken heb ik me een heel klein beetje kunnen verplaatsen in het wachtende leven. Het is ongelofelijk vervelend en saai om niks te kunnen of mogen doen. Gelukkig wacht ik (totnogtoe) slechts zes weken tot ik weer mag doen wat ik graag wil. Geen zes jaar.
Stel je eens voor hoe het is om op stel en sprong je leven om te gooien. Je familie en vrienden zie je misschien wel nooit meer. Je huis, auto, fiets, bed en stamkroeg moet je achterlaten. Ik kan het me nauwelijks indenken. Jij?
Als we niet opkomen voor de meest kwetsbaren in de wereld, waarvoor komen we dan nog wel op? Vrijdagavond werd in een speciaal televisieprogramma aandacht gevraagd voor de mensen in Darfur. Er keken slechts 247.000 mensen. Vrijdagavond is misschien geen handige avond. Moe van hele week werken, willen we blij het weekend in. Dan zitten we natuurlijk niet te wachten op een bak ellende.
Een paar duizend kilometer van Darfur ligt Uganda. In het Soweta Vluchtelingenkamp leven 3.000 mensen in zware omstandigheden. Een team VSO'ers heeft het project The Refugee Next Door opgezet. Het doel is om de gezondheidszorg en het onderwijs in en rond het kamp te verbeteren. Dat is namelijk hard nodig. Kijk maar eens op de website van het project voor meer informatie, foto's en filmpjes van het kamp. Het hoeft echt niet op vrijdagavond...
Wat hebben vluchtelingen in Nederland, Darfur en Uganda te maken met Papua Nieuw Guinea? Niet zo heel veel op het eerste gezicht. Behalve dan misschien dat iedereen recht heeft op een toekomst, ongeacht waar we zijn geboren. En dat ik hoop dat dit bericht daar een heel klein beetje aan kan bijdragen.
1 november 2007
Adam
Het is de laatste weken een vast ritueel geworden. Eén keer in de week krijg ik een mailtje van Adam van de Travel Unit van VSO. Het mailtje is getiteld 'PNG - Update' of 'PNG - Further update' of als het echt spannend begint te worden 'PNG - Another update!!!! Important'.
Adam start met de mededeling dat er wederom vertraging is en dat ik een weekje later vlieg. Vervolgens legt Adam geduldig uit dat we nog steeds wachten op een fax vanuit Papua Nieuw Guinea met de 'visa clearance'. Adam - "I'm afraid that I am the bearer of bad news" - wordt er ondertussen ook een beetje moedeloos van.
Mijn favoriete onderdeel van de mail komt op het laatst wanneer Adam het nieuwe vluchtschema uiteenzet. Welke landen en steden van de wereldkaart zou ik dit keer gaan bezoeken? Stopovers in Londen, Abu Dhabi, Singapore, Bangkok, Sydney, Brisbane, Cairns, Port Moresby kwamen al voorbij. De nieuwste aanwinst van deze week is Seoul, leuk!
Adam start met de mededeling dat er wederom vertraging is en dat ik een weekje later vlieg. Vervolgens legt Adam geduldig uit dat we nog steeds wachten op een fax vanuit Papua Nieuw Guinea met de 'visa clearance'. Adam - "I'm afraid that I am the bearer of bad news" - wordt er ondertussen ook een beetje moedeloos van.
Mijn favoriete onderdeel van de mail komt op het laatst wanneer Adam het nieuwe vluchtschema uiteenzet. Welke landen en steden van de wereldkaart zou ik dit keer gaan bezoeken? Stopovers in Londen, Abu Dhabi, Singapore, Bangkok, Sydney, Brisbane, Cairns, Port Moresby kwamen al voorbij. De nieuwste aanwinst van deze week is Seoul, leuk!
26 oktober 2007
Effe wachten nog...
Nooit geweten dat wachten een kwaliteit van me zou worden. Ik ben aanbeland in week 4 van het wachten. Zoëven heb ik het bericht ontvangen dat mijn vertrek voor de 5e keer is uitgesteld. Met goede moed ga ik week 5 in. Misschien is het langzamerhand wél tijd om de titel van m'n weblog aan te passen?!
Sinds de happy days op de middelbare school heb ik niet meer zo veel gelegenheid gehad om niks te doen. Erg grappig en leuk is op feestjes komen, waar je eigenlijk niet meer wordt verwacht. Met een beetje geluk en weer enige uitstel ligt nog een aantal feestjes in het verschiet. Tussen het niks doen door heb ik ook nog tijd over om te oefenen op de gitaar. Ondertussen is ook m'n te grote stapel mee-te-nemen-boeken behoorlijk geslonken. Het totaal van m'n bagagekilo's is weer binnen de perken. Wat ik al lang wilde, is voormalig doorvoerkamp Westerbork bezoeken. Indrukwekkend om te zien, vooral de verhalen in het nabijgelegen herinneringscentrum.
Ben ik nu echt aan het wachten? Wachten betekent eigenlijk dat je even stopt met leven. Je leven NU staat in het teken van iets of iemand STRAKS. Ik besef me nu dat ik dat niet wil. Ik wil graag elke dag, elke minuut leven, waar en met wie ik ook ben, wat ik ook doe. De toekomst leidt dan alleen maar af.
Gelukkig staat m'n 'things to do'-lijstje nog boordevol. Effe wachten nog, wat zou ik deze week eens gaan doen?
Sinds de happy days op de middelbare school heb ik niet meer zo veel gelegenheid gehad om niks te doen. Erg grappig en leuk is op feestjes komen, waar je eigenlijk niet meer wordt verwacht. Met een beetje geluk en weer enige uitstel ligt nog een aantal feestjes in het verschiet. Tussen het niks doen door heb ik ook nog tijd over om te oefenen op de gitaar. Ondertussen is ook m'n te grote stapel mee-te-nemen-boeken behoorlijk geslonken. Het totaal van m'n bagagekilo's is weer binnen de perken. Wat ik al lang wilde, is voormalig doorvoerkamp Westerbork bezoeken. Indrukwekkend om te zien, vooral de verhalen in het nabijgelegen herinneringscentrum.
Ben ik nu echt aan het wachten? Wachten betekent eigenlijk dat je even stopt met leven. Je leven NU staat in het teken van iets of iemand STRAKS. Ik besef me nu dat ik dat niet wil. Ik wil graag elke dag, elke minuut leven, waar en met wie ik ook ben, wat ik ook doe. De toekomst leidt dan alleen maar af.
Gelukkig staat m'n 'things to do'-lijstje nog boordevol. Effe wachten nog, wat zou ik deze week eens gaan doen?
4 oktober 2007
Een afscheid zonder vertrek
Vandaag, 4 oktober 2007, dierendag: mijn geplande vertrekdatum naar Papua Nieuw Guinea. De boeiende route via Londen, Abu Dhabi, Brisbane en Port Moresby zou mij in 4 dagen naar Madang leiden. In het noordelijke kuststadje Madang staat vanaf aanstaande maandag de in-country training gepland met taalles, culturele achtergronden, politieke inzichten en do's en don'ts (heel belangrijk!).
Zonder formele verblijfplaats, zonder verzekeringen, zonder woning, zonder werk. Dit is geen omschrijving van een fietsjattende junk in Utrecht. Nee, dit is Koen, die gisteren te horen heeft gekregen dat zijn aanvraag voor een werkvergunning voor Papua Nieuw Guinea, samen met die van twee collega VSO-ers, ergens op een bureau in Port Moresby ligt. Of en, zo ja, wanneer de aanvraag gehonoreerd wordt, is nog onduidelijk.
Mijn verplichte rustpauze biedt wel een moment van bezinning. De afgelopen weken waren heel bijzonder, maar (te) druk. Alles stond in het teken van het vertrek. Het afscheid nemen van vrienden, familie en collega's heeft veel indruk op me gemaakt. Ik had geen tijd om mails echt te lezen, om berichtjes te sturen, om een normale nacht te slapen en om fatsoenlijk m'n koffer of backpack in te pakken.
En nu? Ik weet het even niet. Ziektekostenverzekering net geregeld, want ik had geen dekking meer in Nederland. Leven als een kluizenaar? Want opnieuw afscheid nemen lijkt me ook geen optie. Paar daagjes weg? Eh, ik heb geen paspoort. Sporten? Ik ben geen lid meer van de sportclub en heb al m'n sportspullen net weggegooid. Weinig opties over! Signaleer je me dus één dezer dagen in de kroeg, schrik niet...
Zonder formele verblijfplaats, zonder verzekeringen, zonder woning, zonder werk. Dit is geen omschrijving van een fietsjattende junk in Utrecht. Nee, dit is Koen, die gisteren te horen heeft gekregen dat zijn aanvraag voor een werkvergunning voor Papua Nieuw Guinea, samen met die van twee collega VSO-ers, ergens op een bureau in Port Moresby ligt. Of en, zo ja, wanneer de aanvraag gehonoreerd wordt, is nog onduidelijk.
Mijn verplichte rustpauze biedt wel een moment van bezinning. De afgelopen weken waren heel bijzonder, maar (te) druk. Alles stond in het teken van het vertrek. Het afscheid nemen van vrienden, familie en collega's heeft veel indruk op me gemaakt. Ik had geen tijd om mails echt te lezen, om berichtjes te sturen, om een normale nacht te slapen en om fatsoenlijk m'n koffer of backpack in te pakken.
En nu? Ik weet het even niet. Ziektekostenverzekering net geregeld, want ik had geen dekking meer in Nederland. Leven als een kluizenaar? Want opnieuw afscheid nemen lijkt me ook geen optie. Paar daagjes weg? Eh, ik heb geen paspoort. Sporten? Ik ben geen lid meer van de sportclub en heb al m'n sportspullen net weggegooid. Weinig opties over! Signaleer je me dus één dezer dagen in de kroeg, schrik niet...
14 september 2007
Emigreren gaat niet vanzelf
De laatste weken ben ik druk bezig om allerlei verzekeringen en rekeningen op te zeggen. M’n lidmaatschap bij de sportclub beëindigd en tal van adreswijzigingen doorgegeven. En natuurlijk niet te vergeten, ontslag genomen bij m'n huidige werkgever Regio Twente.
Langzaam wennen aan het idee van ‘ik ga weg uit Nederland’. Totnogtoe voelde dat prima, alles opzeggen, lekker vrij, nergens meer aan vast zitten. Bij het opzeggen van m’n penthuisje met uniek uitzicht over de IJssel is m'n gevoel al wat minder euforisch. Het wordt nu wel heel definitief en ik had zo’n mooi huisje!
Gisteren werd het pas echt confronterend: uitschrijven bij de gemeente Deventer. “Goedenavond meneer, per welke datum emigreert u uit Nederland?” Slik, over drie weken al! “Euh, op 5 oktober vlieg ik mevrouw." Oeps, flitst door m'n hoofd, ik kan niet meer terug, wat heb ik me nou weer op de hals gehaald?
Met m’n bewijs van uitschrijving in de hand, fiets ik na die tijd wat verloren door de binnenstad van Deventer. Het schemert al, de kroegen beginnen vol te lopen. Ik kom langs de Heks, maar fiets door naar de Brink. Oh, het is koopavond, dus terug langs de IJssel. De laatste flarden van een mooie zonsondergang verdwijnen boven Terwolde. Een klein beetje weemoedig denk ik, yep, nu gaat het echt beginnen!
Langzaam wennen aan het idee van ‘ik ga weg uit Nederland’. Totnogtoe voelde dat prima, alles opzeggen, lekker vrij, nergens meer aan vast zitten. Bij het opzeggen van m’n penthuisje met uniek uitzicht over de IJssel is m'n gevoel al wat minder euforisch. Het wordt nu wel heel definitief en ik had zo’n mooi huisje!
Gisteren werd het pas echt confronterend: uitschrijven bij de gemeente Deventer. “Goedenavond meneer, per welke datum emigreert u uit Nederland?” Slik, over drie weken al! “Euh, op 5 oktober vlieg ik mevrouw." Oeps, flitst door m'n hoofd, ik kan niet meer terug, wat heb ik me nou weer op de hals gehaald?
Met m’n bewijs van uitschrijving in de hand, fiets ik na die tijd wat verloren door de binnenstad van Deventer. Het schemert al, de kroegen beginnen vol te lopen. Ik kom langs de Heks, maar fiets door naar de Brink. Oh, het is koopavond, dus terug langs de IJssel. De laatste flarden van een mooie zonsondergang verdwijnen boven Terwolde. Een klein beetje weemoedig denk ik, yep, nu gaat het echt beginnen!
21 augustus 2007
SKWID cursus
Half augustus al weer de tweede training van VSO. Vier dagen lang compententies en vaardigheden ontwikkelen om in ontwikkelingslanden te kunnen werken en daarbij zo veel mogelijk doorwerking van je inspanningen te bereiken. Veel aandacht voor participatie van lokale organisaties en bewoners, onderhandelingstechnieken, faciliteren door workshops en creatieve werkvormen. Boeiende en succesvolle dagen, met dank aan de professionele trainers en ex-volunteers Risette, Wim en Janice.
Het is erg leuk om met een groep van 13 mensen te zijn waarbij iedereen voor lange tijd naar het buitenland vertrekt. Het geeft ook veel vertrouwen in je eigen keuze. Bar-time was helaas beperkt door de drukke dagen, maar gezellig was het net als bij de eerste training zeker weten!
Welkom
Hallo! Op dit weblog ga ik de komende twee jaar mijn avonturen in PNG bijhouden. Hopelijk lukt dat in Kundiawa ;-) Groeten!
Abonneren op:
Posts (Atom)