26 oktober 2007

Effe wachten nog...

Nooit geweten dat wachten een kwaliteit van me zou worden. Ik ben aanbeland in week 4 van het wachten. Zoëven heb ik het bericht ontvangen dat mijn vertrek voor de 5e keer is uitgesteld. Met goede moed ga ik week 5 in. Misschien is het langzamerhand wél tijd om de titel van m'n weblog aan te passen?!

Sinds de happy days op de middelbare school heb ik niet meer zo veel gelegenheid gehad om niks te doen. Erg grappig en leuk is op feestjes komen, waar je eigenlijk niet meer wordt verwacht. Met een beetje geluk en weer enige uitstel ligt nog een aantal feestjes in het verschiet. Tussen het niks doen door heb ik ook nog tijd over om te oefenen op de gitaar. Ondertussen is ook m'n te grote stapel mee-te-nemen-boeken behoorlijk geslonken. Het totaal van m'n bagagekilo's is weer binnen de perken. Wat ik al lang wilde, is voormalig doorvoerkamp Westerbork bezoeken. Indrukwekkend om te zien, vooral de verhalen in het nabijgelegen herinneringscentrum.

Ben ik nu echt aan het wachten? Wachten betekent eigenlijk dat je even stopt met leven. Je leven NU staat in het teken van iets of iemand STRAKS. Ik besef me nu dat ik dat niet wil. Ik wil graag elke dag, elke minuut leven, waar en met wie ik ook ben, wat ik ook doe. De toekomst leidt dan alleen maar af.

Gelukkig staat m'n 'things to do'-lijstje nog boordevol. Effe wachten nog, wat zou ik deze week eens gaan doen?

4 oktober 2007

Een afscheid zonder vertrek

Vandaag, 4 oktober 2007, dierendag: mijn geplande vertrekdatum naar Papua Nieuw Guinea. De boeiende route via Londen, Abu Dhabi, Brisbane en Port Moresby zou mij in 4 dagen naar Madang leiden. In het noordelijke kuststadje Madang staat vanaf aanstaande maandag de in-country training gepland met taalles, culturele achtergronden, politieke inzichten en do's en don'ts (heel belangrijk!).

Zonder formele verblijfplaats, zonder verzekeringen, zonder woning, zonder werk. Dit is geen omschrijving van een fietsjattende junk in Utrecht. Nee, dit is Koen, die gisteren te horen heeft gekregen dat zijn aanvraag voor een werkvergunning voor Papua Nieuw Guinea, samen met die van twee collega VSO-ers, ergens op een bureau in Port Moresby ligt. Of en, zo ja, wanneer de aanvraag gehonoreerd wordt, is nog onduidelijk.

Mijn verplichte rustpauze biedt wel een moment van bezinning. De afgelopen weken waren heel bijzonder, maar (te) druk. Alles stond in het teken van het vertrek. Het afscheid nemen van vrienden, familie en collega's heeft veel indruk op me gemaakt. Ik had geen tijd om mails echt te lezen, om berichtjes te sturen, om een normale nacht te slapen en om fatsoenlijk m'n koffer of backpack in te pakken.

En nu? Ik weet het even niet. Ziektekostenverzekering net geregeld, want ik had geen dekking meer in Nederland. Leven als een kluizenaar? Want opnieuw afscheid nemen lijkt me ook geen optie. Paar daagjes weg? Eh, ik heb geen paspoort. Sporten? Ik ben geen lid meer van de sportclub en heb al m'n sportspullen net weggegooid. Weinig opties over! Signaleer je me dus één dezer dagen in de kroeg, schrik niet...