Hoi allemaal,
Hopelijk hebben jullie allemaal fijne kerstdagen gehad! Ik heb kerst gevierd in Gembogl, een van de meest bergachtige provincies van PNG. Traditioneel gegeten en geslapen in een 'haus kol' en 'haus kuk'. Ook proberen te wandelen. Maar het is regenseizoen, dus erg prettig wandelen was het niet.
Op eerste kerstdag de katholieke kerkdienst bijgewoond. De meeste mensen hier zijn katholiek. Ik vermoed dat de katholieken vanaf de jaren dertig het meest fanatiek zieltjes hebben gewonnen in de highlands.
Tijdens de kerkdienst leek ik meer aandacht te krijgen dan de priester en het beeld van Maria samen… Zeker toen de voorganger mij uitvoerig ging bedanken voor mijn komst en iedereen op 1, 2, 3 in de handen liet klappen voor mij. En dat aan het begin en het eind van de dienst, beide keren vijf maal. Tsja, ik ben en blijf als ‘waitman’ een opvallende verschijning.
Ik houd het berichtje kort. Ik ben in Goroko nu. Hier kan ik wel op het internet en geld pinnen. Net zelfs thaise curry saus opgespoord, die niet over datum was, yeah! In Kundiawa heb ik nergens internet, ook niet op m’n werk. Het gehele provinciale ambtelijke apparaat heeft geen internet en geen telefoonverbinding naar buiten. Alleen de hoogste baas kan naar een locatie buiten het kantoor bellen. Hoezo, een communicerende overheid?
Ik probeer thuis internet te regelen, maar mijn vaste telefoonlijn is kapot. En ik probeer al ruim een maand iemand van de telefoonmaatschappij te laten komen. Zonder resultaat…
Verder m’n draai behoorlijk gevonden. Veel aardige mensen ontmoet, al heel redelijk aan het integreren dus in Simbu. In de buurt kent iedereen mijn naam al. Over alle leuke en bijzondere avonturen en opvallendheden schrijf ik binnenkort meer op m’n weblog! Geef me nog een maand om internet te regelen ;) Ik ben op m’n computertje wel de verhalen aan het bijhouden. Dus hopelijk kan ik jullie gauw meer vertellen.
Heel erg bedankt voor jullie lieve mails, electronische kaartjes en berichtjes. Ik kan jullie steun goed gebruiken. Ik mis jullie veel. Sorry, ik kan nu even niet persoonlijk reageren. Zodra ik thuis internetverbinding heb, ga ik dat inhalen :-)
Heel veel plezier met oud en nieuw en een heel gelukkig 2008 alvast gewenst!
Lieve groeten, Koen
29 december 2007
7 december 2007
Autoslingeren en tsunami’s
Aan de verkeerde kant van de weg en links schakelend slinger ik over de hoofdweg van Madang. Ondanks het open raam gutst het zweet van m’n voorhoofd. Mijn shirt plakt aan m’n rug en de stoel. ‘Is het de adrenaline of de felle zon en de hoge luchtvochtigheid?’ vraag ik mezelf af.
In Madang heb ik al twee keer gereden in de truck en het busje van VSO. De drie auto’s van VSO zijn dringend aan vervanging toe. David, voormalig volunteer in Gambia en China, is bezig met een omvangrijke controle van de veiligheid van VSO’ers in Papua Nieuw Guinea. Hij vindt het niet langer verantwoord: “Stel dat er een tsunami komt. Dan moeten we alle VSO’ers in laaggelegen delen heel snel kunnen evacueren. Als de auto dan niet start, hebben we een groot probleem.”
De VSO auto’s misstaan overigens niet tussen het overig wegverkeer. Misschien maar goed ook, gelet op de slechte gesteldheid van de wegen. Autorijden staat gelijk aan manoeuvreren langs de vele gaten in de weg. De moeilijkheidsgraad is hoog door de grote horden voetgangers aan de ene kant en de slingerende tegemoetkomende auto’s aan de andere kant. Dronken bestuurders hebben er baat bij. Zij vallen in dit slingergewoel totaal niet op.
VSO-chauffeur Alfonse tussen 'zijn' auto's
Door het gebrek aan openbaar vervoer en taxi’s is personenvervoer voor vele autobezitters een inkomstenbron. PMV’s (public minivans) rijden af en aan. Voor 10 eurocent naar de andere kant van de stad, ideaal. Grotere jeeps en trucks met passagiers in de open laadruimte brengen mensen van het omringende platteland naar het centrum van Madang.
Infrastructuur en vervoer is in PNG een groot probleem. Zo vanzelfsprekend wij kriskras door Nederland rijden, treinen of fietsen, zo gecompliceerd ligt het hier. Neem bij voorbeeld Port Moresby. De hoofdstad is niet over de weg bereikbaar vanaf de binnenlanden en het noordelijke deel van PNG. Een groot deel van de Papua’s woont nu juist in deze gebieden. Waar Den Haag regelmatig garant staat voor ‘ver-van-ons-bed-shows’, heeft Port Moresby de eer dat letterlijk te zijn voor menig Papua.
Dwars over het hoofdeiland van PNG loopt de Highlands Highway. Deze weg verbindt de kuststad Lae (bijna 100.000 inwoners) met de bergachtige, maar dichtbevolkte binnenlanden. Tussen de steden en dorpen in het noorden en de binnenlanden rijden particuliere lange afstand busjes. Deze zijn echter nogal eens het doelwit van raskols (bandieten). Voor veel interlokaal vervoer ben je daarom in PNG al gauw aangewezen op het vliegtuig. Helaas is dat voor het grootste deel van de Papua’s niet te betalen.
Dedey is ober in de Madang Lodge. Het resort waar VSO-volunteers tijdens hun oriëntatie en training verblijven. Dedey komt oorspronkelijk uit een klein dorpje in de provincie Madang, hemelsbreed minder dan 100 kilometer van de stad. Toch kan hij alleen naar zijn familie met het vliegtuig. De prijs voor een enkele reis is 280 Kina (ongeveer € 70). Zijn familie heeft hij al 3 jaar niet gezien.
PS. De kans op een tsunami is groot in PNG. Het land kent regelmatig grote aardbevingen, waarbij een 6 of 7 de schaal van Richter gangbaar is. Nog in 1998 is een hele stad weggevaagd door een tsunami die drie grote golven kende. De hoogste golf was ongeveer 10 meter!
In Madang heb ik al twee keer gereden in de truck en het busje van VSO. De drie auto’s van VSO zijn dringend aan vervanging toe. David, voormalig volunteer in Gambia en China, is bezig met een omvangrijke controle van de veiligheid van VSO’ers in Papua Nieuw Guinea. Hij vindt het niet langer verantwoord: “Stel dat er een tsunami komt. Dan moeten we alle VSO’ers in laaggelegen delen heel snel kunnen evacueren. Als de auto dan niet start, hebben we een groot probleem.”
De VSO auto’s misstaan overigens niet tussen het overig wegverkeer. Misschien maar goed ook, gelet op de slechte gesteldheid van de wegen. Autorijden staat gelijk aan manoeuvreren langs de vele gaten in de weg. De moeilijkheidsgraad is hoog door de grote horden voetgangers aan de ene kant en de slingerende tegemoetkomende auto’s aan de andere kant. Dronken bestuurders hebben er baat bij. Zij vallen in dit slingergewoel totaal niet op.
VSO-chauffeur Alfonse tussen 'zijn' auto's
Door het gebrek aan openbaar vervoer en taxi’s is personenvervoer voor vele autobezitters een inkomstenbron. PMV’s (public minivans) rijden af en aan. Voor 10 eurocent naar de andere kant van de stad, ideaal. Grotere jeeps en trucks met passagiers in de open laadruimte brengen mensen van het omringende platteland naar het centrum van Madang.
Infrastructuur en vervoer is in PNG een groot probleem. Zo vanzelfsprekend wij kriskras door Nederland rijden, treinen of fietsen, zo gecompliceerd ligt het hier. Neem bij voorbeeld Port Moresby. De hoofdstad is niet over de weg bereikbaar vanaf de binnenlanden en het noordelijke deel van PNG. Een groot deel van de Papua’s woont nu juist in deze gebieden. Waar Den Haag regelmatig garant staat voor ‘ver-van-ons-bed-shows’, heeft Port Moresby de eer dat letterlijk te zijn voor menig Papua.
Dwars over het hoofdeiland van PNG loopt de Highlands Highway. Deze weg verbindt de kuststad Lae (bijna 100.000 inwoners) met de bergachtige, maar dichtbevolkte binnenlanden. Tussen de steden en dorpen in het noorden en de binnenlanden rijden particuliere lange afstand busjes. Deze zijn echter nogal eens het doelwit van raskols (bandieten). Voor veel interlokaal vervoer ben je daarom in PNG al gauw aangewezen op het vliegtuig. Helaas is dat voor het grootste deel van de Papua’s niet te betalen.
Dedey is ober in de Madang Lodge. Het resort waar VSO-volunteers tijdens hun oriëntatie en training verblijven. Dedey komt oorspronkelijk uit een klein dorpje in de provincie Madang, hemelsbreed minder dan 100 kilometer van de stad. Toch kan hij alleen naar zijn familie met het vliegtuig. De prijs voor een enkele reis is 280 Kina (ongeveer € 70). Zijn familie heeft hij al 3 jaar niet gezien.
PS. De kans op een tsunami is groot in PNG. Het land kent regelmatig grote aardbevingen, waarbij een 6 of 7 de schaal van Richter gangbaar is. Nog in 1998 is een hele stad weggevaagd door een tsunami die drie grote golven kende. De hoogste golf was ongeveer 10 meter!
4 december 2007
Op naar Kundiawa
Twee weken Madang zitten er bijna op. Het Canadese koppel De Pistells vieren een witte kerst in Canada. We zullen in februari wel gezamenlijk met de incountry training starten. Ten minste, dat is de bedoeling.
Ik ga alleen naar Kundiawa. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Barbara en haar familie gaan mee. Barbara is VSO's programmamanager Participation & Governance. Liklik papa (oom) Peter is chauffeur. Met kerst ben ik uitgenodigd voor een traditionele singsing in het dorpje van Barbara's familie.
Wandelen in het tempo van een Papua valt nog niet mee. Soms weet ik me aan te passen. Maar als ik even niet oplet ben ik toch nog weer mensen aan het inhalen. Rare gewoonte toch, dat snelle wandelen. De mensen doen rustig aan. En terecht, gloeiend warm en benauwd. Zelfs ’s ochtends tijdens mijn ochtendwandeling van de Lodge naar het VSO kantoor. De eerste vijf minuten denk ik nog dat het best meevalt. Daarna begin ik aardig op te warmen. Na tien minuten is mijn voorhoofd helemaal bezweet. In het kantoor aangekomen heb ik een half uur nodig om af te koelen en op te drogen! En dat is om half negen ’s ochtends…
Verbindingsweg in Madang tussen 'maket' en 'niu taun'
Ik twijfel nog wel enigszins. Ga ik met oud en nieuw terug naar Madang? Of misschien naar Australië? Alles ligt stil in de periode. Geen werk dus. En geen van de volunteers is in Kundiawa. Aan de andere kant is dit wel de perfecte manier om locals te ontmoeten.
Snorkelen is prachtig. Geen idee hoe alle vissen heten, het varieert van blauwe zeesterren, gele vissen met fluoriserende vinnen tot grote schollen met heel veel kleine visjes.
Een van de snorkelplekken vlakbij Madang
In het resort waar ik verblijf, is het ook fantastisch snorkelen. Het is alleen lastig de zee weer uit te klimmen. Het koraal is scherp. Het zwembad biedt gelukkig een goed alternatief.
Zwembad bij Madang Lodge met uitzicht over de zee
Het eten in de lodge begint na twee weken wel wat te vervelen. De variatie is zolangzamerhand ver te zoeken. Het bestellen is vaak erg grappig. Ondertussen weet ik dat je moet vragen wat ze niet hebben, in plaats van wat ze wel hebben. Maakt de keuze een stuk eenvoudiger. De Indiase curry met pappadums hebben ze nog nooit gehad. Ik vermoed dat het voor de goede sier op het menu staat.
Ontbijt in de lodge
Het is echt een komen en gaan van mensen. Vrijdagavond afscheidsetentje gehad van twee VSO medewerkers. Maandagavond afscheidsetentje gehad van twee VSO volunteers. We hebben Chinees en Thais gegeten. Bijzondere combinatie, maar wel erg lekker. Vooral de Australische, Chinese en Filipijnse gemeenschap lijkt omvangrijk. Ze vormen een belangrijk deel van de middenstand. De meeste winkels en restaurants zijn in buitenlandse handen.
Veel mensen zeggen dat je in de bergachtige binnenlanden het echte Papua Nieuw Guinea vindt. Deze gebieden met een eigen beschaving zijn pas vanaf 1930 ontdekt. Sommige delen van de provincie Simbu zijn alleen met vliegtuig bereikbaar. Vanaf aanstaande zaterdag gaat het echte avontuur beginnen.
Vanavond eerst nog met drie en een halve Nederlanders Sinterklaas vieren. Inclusief lootjes, gedicht en pepernoten.
Ik ga alleen naar Kundiawa. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Barbara en haar familie gaan mee. Barbara is VSO's programmamanager Participation & Governance. Liklik papa (oom) Peter is chauffeur. Met kerst ben ik uitgenodigd voor een traditionele singsing in het dorpje van Barbara's familie.
Wandelen in het tempo van een Papua valt nog niet mee. Soms weet ik me aan te passen. Maar als ik even niet oplet ben ik toch nog weer mensen aan het inhalen. Rare gewoonte toch, dat snelle wandelen. De mensen doen rustig aan. En terecht, gloeiend warm en benauwd. Zelfs ’s ochtends tijdens mijn ochtendwandeling van de Lodge naar het VSO kantoor. De eerste vijf minuten denk ik nog dat het best meevalt. Daarna begin ik aardig op te warmen. Na tien minuten is mijn voorhoofd helemaal bezweet. In het kantoor aangekomen heb ik een half uur nodig om af te koelen en op te drogen! En dat is om half negen ’s ochtends…
Verbindingsweg in Madang tussen 'maket' en 'niu taun'
Ik twijfel nog wel enigszins. Ga ik met oud en nieuw terug naar Madang? Of misschien naar Australië? Alles ligt stil in de periode. Geen werk dus. En geen van de volunteers is in Kundiawa. Aan de andere kant is dit wel de perfecte manier om locals te ontmoeten.
Snorkelen is prachtig. Geen idee hoe alle vissen heten, het varieert van blauwe zeesterren, gele vissen met fluoriserende vinnen tot grote schollen met heel veel kleine visjes.
Een van de snorkelplekken vlakbij Madang
In het resort waar ik verblijf, is het ook fantastisch snorkelen. Het is alleen lastig de zee weer uit te klimmen. Het koraal is scherp. Het zwembad biedt gelukkig een goed alternatief.
Zwembad bij Madang Lodge met uitzicht over de zee
Het eten in de lodge begint na twee weken wel wat te vervelen. De variatie is zolangzamerhand ver te zoeken. Het bestellen is vaak erg grappig. Ondertussen weet ik dat je moet vragen wat ze niet hebben, in plaats van wat ze wel hebben. Maakt de keuze een stuk eenvoudiger. De Indiase curry met pappadums hebben ze nog nooit gehad. Ik vermoed dat het voor de goede sier op het menu staat.
Ontbijt in de lodge
Het is echt een komen en gaan van mensen. Vrijdagavond afscheidsetentje gehad van twee VSO medewerkers. Maandagavond afscheidsetentje gehad van twee VSO volunteers. We hebben Chinees en Thais gegeten. Bijzondere combinatie, maar wel erg lekker. Vooral de Australische, Chinese en Filipijnse gemeenschap lijkt omvangrijk. Ze vormen een belangrijk deel van de middenstand. De meeste winkels en restaurants zijn in buitenlandse handen.
Veel mensen zeggen dat je in de bergachtige binnenlanden het echte Papua Nieuw Guinea vindt. Deze gebieden met een eigen beschaving zijn pas vanaf 1930 ontdekt. Sommige delen van de provincie Simbu zijn alleen met vliegtuig bereikbaar. Vanaf aanstaande zaterdag gaat het echte avontuur beginnen.
Vanavond eerst nog met drie en een halve Nederlanders Sinterklaas vieren. Inclusief lootjes, gedicht en pepernoten.
Abonneren op:
Posts (Atom)