Project update Dream Center

Geitenkaas en de buren

“De buren zijn weer aan het koken”, roept Mieke met vertrokken gezicht. Regelmatig ruikt ons huis naar gerechten met gedroogde vis. Een indringende, ranzige geur; ik kan het niet anders beschrijven. Soms schuift de buurvrouw ons over het balkon ook een bord toe. Mieke verkondigt dan met een stalen gezicht dat het erg lekker was.

De volgende dag komt Mieke enthousiast thuis. Ze heeft in Douala geitenkaas op de kop getikt. Opmerkelijk hoe snel we ‘luxe’ eten missen. Toch is in Buea best veel te vinden. Als je goed zoekt tenminste. Iedere dag is er wel ergens een markt met vers fruit en groenten. In een aantal supermarktjes verkopen ze pasta, rijst, en luxe gerechten als pindakaas en jam. ’s Avonds, wanneer Buea transformeert tot een barbecue paradijs, kun je heerlijk vlees, vis en omelet eten.

Een paar dagen kijken we verlekkerd naar de geitenkaas in onze koelkast. We fantaseren over alle mogelijk recepten die we kunnen maken. De meeste recepten vallen helaas af, omdat veel ingrediënten niet te krijgen zijn. Ik wil spekjes proberen te maken van een bevroren varkenspoot. De verkoper scheurt een stuk karton af, veegt het mes langs een vieze doek schoon. Dan begint hij de poot op het stuk karton in stukken te hakken.

Na een week voorpret, smaakt de salade met geitenkaas goddelijk. Ik verheug me nu al op een volgende trip naar Douala. Zouden ze ook Aziatische ingrediënten hebben? En oude kaas? In onze keuken dringen inmiddels 'verse' kookluchten binnen van onze buurvrouw. Misschien moeten we voor haar ook maar wat meenemen uit Douala. 

My way or the highway

Alain rent bezweet op en neer over de hete vlakte. Vanuit de schaduw van het net gebouwde radiohokje sla ik het vermakelijke tafereel gade. In het begin gebaart Alain nog druk naar zijn Kameroenese collega’s, maar gaandeweg raakt hij steeds meer in zichzelf gekeerd. Alain werkt aan een zendmast voor Mamfe. Hij woont vlakbij Luik, is een jaar of vijftig en reist als radio technicus de wereld rond. Even hiervoor is hij in Afghanistan aan de slag geweest. Nu dus in Kameroen.

Het project is twee jaar geleden gestart. Met een zwaar frans accent verzucht Alain “in Europe this project would take one month, one month!”. Het project omvat een hoge mast van vijftig meter en een gebouwtje op een kale heuvel vlakbij Mamfe. Een Nederlandse organisatie financiert het project. Thomas Orock, één van onze projectpartners in Kameroen, is mede initiatiefnemer van het project. Ik ben een aantal dagen met hem op pad om de projecten van LiveBuild te bezoeken. Thomas Orock zucht, hij is moe en wil het liefst weg van de hete heuvel.

De volgende dag bezoeken Thomas Orock en ik Nchemba, waar LiveBuild een water-by-gravity systeem mogelijk maakt. Alle mannen van het 400 zielen tellende dorp hebben zich verzameld om aan de slag te gaan. De hele ochtend werken de mannen hard. Het is heet en het zweet gutst ze van hun hoofd. Ze graven sleuven waar later de pijpleidingen komen. Ook maken ze een plek in het bos vrij om de toekomstige watertank te beschermen tegen omvallende bomen.

Wat een verschil met het radio project. Het is een eenvoudig watersysteem. Het dorp kan daardoor veel van het werk zelf doen. Waar nodig springt een technicus bij. Er komt geen blanke aan te pas. Volgens Thomas Orock is het dorp extra gemotiveerd door ons bezoek: “It’s better to inspect than to expect”. Na een door het dorp bereide lunch van makreel, cassave en soep, keren we tevreden terug naar Mamfe.

Daar is Alain tot en met de volgende ochtend bezig om het radio project op de rit te krijgen. Hij meet uit waar de zendmast moet komen en waar de steunkabels moeten worden bevestigd. Als de Kameroenese technici, die straks het project moeten uitvoeren, hem weer niet begrijpen, rent hij nog harder op en neer. De Kameroenesen grijnzen enigszins beschaamd, maar lijken ook wat geïrriteerd door zijn manier van werken. Alain heeft er maling aan en lijkt maar aan één ding te kunnen denken: ‘my way, or the highway’. 


Deze blog verscheen op LiveBuild