Emigreren gaat niet vanzelf

De laatste weken ben ik druk bezig om allerlei verzekeringen en rekeningen op te zeggen. M’n lidmaatschap bij de sportclub beëindigd en tal van adreswijzigingen doorgegeven. En natuurlijk niet te vergeten, ontslag genomen bij m'n huidige werkgever Regio Twente.

Langzaam wennen aan het idee van ‘ik ga weg uit Nederland’. Totnogtoe voelde dat prima, alles opzeggen, lekker vrij, nergens meer aan vast zitten. Bij het opzeggen van m’n penthuisje met uniek uitzicht over de IJssel is m'n gevoel al wat minder euforisch. Het wordt nu wel heel definitief en ik had zo’n mooi huisje!

Gisteren werd het pas echt confronterend: uitschrijven bij de gemeente Deventer. “Goedenavond meneer, per welke datum emigreert u uit Nederland?” Slik, over drie weken al! “Euh, op 5 oktober vlieg ik mevrouw." Oeps, flitst door m'n hoofd, ik kan niet meer terug, wat heb ik me nou weer op de hals gehaald?

Met m’n bewijs van uitschrijving in de hand, fiets ik na die tijd wat verloren door de binnenstad van Deventer. Het schemert al, de kroegen beginnen vol te lopen. Ik kom langs de Heks, maar fiets door naar de Brink. Oh, het is koopavond, dus terug langs de IJssel. De laatste flarden van een mooie zonsondergang verdwijnen boven Terwolde. Een klein beetje weemoedig denk ik, yep, nu gaat het echt beginnen!