Een afscheid zonder vertrek

Vandaag, 4 oktober 2007, dierendag: mijn geplande vertrekdatum naar Papua Nieuw Guinea. De boeiende route via Londen, Abu Dhabi, Brisbane en Port Moresby zou mij in 4 dagen naar Madang leiden. In het noordelijke kuststadje Madang staat vanaf aanstaande maandag de in-country training gepland met taalles, culturele achtergronden, politieke inzichten en do's en don'ts (heel belangrijk!).

Zonder formele verblijfplaats, zonder verzekeringen, zonder woning, zonder werk. Dit is geen omschrijving van een fietsjattende junk in Utrecht. Nee, dit is Koen, die gisteren te horen heeft gekregen dat zijn aanvraag voor een werkvergunning voor Papua Nieuw Guinea, samen met die van twee collega VSO-ers, ergens op een bureau in Port Moresby ligt. Of en, zo ja, wanneer de aanvraag gehonoreerd wordt, is nog onduidelijk.

Mijn verplichte rustpauze biedt wel een moment van bezinning. De afgelopen weken waren heel bijzonder, maar (te) druk. Alles stond in het teken van het vertrek. Het afscheid nemen van vrienden, familie en collega's heeft veel indruk op me gemaakt. Ik had geen tijd om mails echt te lezen, om berichtjes te sturen, om een normale nacht te slapen en om fatsoenlijk m'n koffer of backpack in te pakken.

En nu? Ik weet het even niet. Ziektekostenverzekering net geregeld, want ik had geen dekking meer in Nederland. Leven als een kluizenaar? Want opnieuw afscheid nemen lijkt me ook geen optie. Paar daagjes weg? Eh, ik heb geen paspoort. Sporten? Ik ben geen lid meer van de sportclub en heb al m'n sportspullen net weggegooid. Weinig opties over! Signaleer je me dus één dezer dagen in de kroeg, schrik niet...