Peter
Ik ben niet alleen nerveus omdat ik naar m’n nieuwe woonplaats ga, maar ook omdat zoveel mensen me gewaarschuwd hebben: de weg van Madang naar Kundiawa schijnt niet veilig te zijn. In Kundiawa moet ik oppassen. Rondom kerst en oud en nieuw is het extra onveilig. Al deze goedbedoelde waarschuwingen tolden de afgelopen dagen door m’n hoofd.
Weg door Madang Province
De weg door Madang Province is prachtig. Al snel rijden we door tropisch regenwoud afgewisseld met huisjes gemaakt van bushmateriaal. De muren bestaan uit gevlochten stengels. De daken uit een lang gedroogd soort gras. In Madang en soms in de highlands staan de huisjes op palen vanwege de stortbuien en het ongedierte. De weg is niet best. Soms is er helemaal geen weg. Aardverschuivingen zijn aan de orde van de dag. Toch schieten we aardig op.
Na anderhalf uur rijden, stoppen we bij een lokaal marktje. Ze verkopen allerlei fruit en groenten. Barbara en Salume laden in. In de bergen zijn kokosnoten en betelnoten duurder.
Marktje onderweg
Na een tijdje slingeren door tropisch regenwoud komen we in de Ramu vallei. Deze vruchtbare riviervallei huisvest één van Papuaas grotere agrarisch-industriele bedrijven. Het bedrijf Ramu produceert suiker en steeds meer palmolie. De gehele vallei is een groot akker. In het stadje zelf wonen circa 10.000 mensen. Allen werkzaam voor het bedrijf of indirect afhankelijk van het bedrijf. Joseph vertelt dat het bedrijf de aanleg van alle voorzieningen in de Ramu vallei zelf voor haar rekening neemt. Inclusief de doorgaande weg, huizen en winkels.
We zijn op zoek naar de CEO van het bedrijf. Joseph, trots op z’n netwerk, wil even binnenwippen. Hij wil gelijk de auto laten repareren. De slechte wegen hebben hun tol geeist. Al snel regelt de CEO een spoedreparatie in de bedrijfsgarage. De CEO stapt achterin de auto om de weg te wijzen. Maar deinst verschrikt achteruit. Ik blik in de auto en zie een varken rondhuppelen. Een cadeautje voor een dorpsgenoot van Jospeph, een bijdrage in de bruidprijs die hij moet betalen. Varkens zijn van oudsher ontzettend waardevol in PNG, vooral in de highlands.
Peter besluit verder te rijden. Hij heeft net de band verwisseld van de andere auto. Hij gaat op zoek naar een bandreparateur. Zonder reserveband de highlands highway over, is geen goed idee. Na een kwartiertje rijden komen we bij een groepje winkeltjes en huizen. Het houdt het tussen een dorpje en een parkeerplaats. De sfeer doet me denken aan een oude wild west film. Iedereen hangt rond en kijkt je aan. Het is warm. Ook Barbara voelt zich duidelijk niet op haar gemak. Ze waarschuwt me uit te kijken. Gelukkig verveel ik me niet. De volledig handmatige bandreparatie is een spektakelstuk.
Aan het eind van de middag bereiken we eindelijk Goroka. We liggen vijf uur achter op de planning. Het is ontzettend druk in het hoofdstadje van de Eastern Highlands. In het centrum is een rugby wedstrijd aan de gang. Het lijkt alsof het publiek de grootte van het veld bepaalt. Hoe dichter zij op de wedstrijd duiken, hoe kleiner het veld. Na een korte stop maken we ons voor de laatste etappe. Joseph, de kids en het varken hebben zich inmiddels weer bij ons gevoegd. We duiken Simbu in. De bergen worden nog steiler, de dalen dieper. De kleine huisjes lijken bijna van de rand af te vallen. Een aardverschuiving zal rampzalige gevolgen hebben. Het is koud en het regent in de bergen. We rijden over het meest gevaarlijke stuk van de rit. Hier vinden regelmatig overvallen plaats.
We bereiken Kundiawa zonder kleerscheuren. Ook hier een grote drukte op straat. Het is inmiddels donker. We stappen even uit bij m’n nieuwe huis. Het ligt hoger en staat ook nog op palen. Een trap met 10 treden leidt naar boven. Het lijkt groot. Er staat een schuurtje in de tuin zo groot als de traditionele huisjes die ik vanuit de auto de hele dag heb gezien. Fred en Maggie, de huiseigenaren, komen enthousiast de trap naar beneden. Ik denk niet dat ik ze morgen nog herken zo in het donker!
Traditioneel huis in Simbu Province
Even later rijden we de parkeerplaats van Hotel Mount Wilhelm op. Fred en Maggie gaan morgenvroeg hun huis uit. Ik slaap nog één nachtje in een hotel. Gevoelens van avontuur (waar ben ik aan begonnen?), spanning (wat staat me te wachten?) en angst (wauw daar ben ik dan eindelijk!) wisselen zich af. M’n hoofd zit vol. De opwinding en spanning voor vandaag eisen hun tol. Ik val in slaap.
PS. Nu ik weer internet heb, zal ik de komende weken de 'schade' van afgelopen maand proberen in te halen
Yo.. mooi om weer wat te lezen!
BeantwoordenVerwijderenNupela yia i go long yu
Rustig an!