De chaos van Azie

De smalle straatjes zijn afgeladen vol met eettentjes, eetkraampjes en dronken Koreanen die vanuit werk rechtstreeks aan de sake zijn gegaan. Menig restaurant wordt opgesierd door een aquarium als winkelruit. Alles wat beweegt eet en wordt gegeten. Net de eerste mislukte poging achter de rug om in een restaurant eten te bestellen. Zelfs de jonge serveerster spreekt geen woord Engels. En helaas, helaas, geen kleurenplaatjes van alle mooie gerechten in deze eettent.

Grappig, het voelt zo vertrouwd. Seoul heeft veel weg van de Japanse en Chinese megasteden. En het geluk is me goed gezind: ik ben toevallig terechtgekomen in een traditionele wijk waar de chaos nog allesoverheersend is en de torenflats ver te zoeken.

Ik wijs naar een plaatje met iets wat lijkt op inktvisringen in een rode saus met groene groenten. De serveerster schudt resoluut nee en spreekt haar enige woordje engels van deze avond: "hot". Ik wijs nog een keer en wuif met m'n hand langs m'n wang, me tegelijkertijd ervan bewust dat gebaren als deze niet heel universeel zijn. De andere serveerster wijst naar een groepje Koreanen die het gerecht eten met sake, ter afkoeling...
Het oordeel blijft zoals het is, te heet voor mij. Met de nodige moeite weet ik uiteindelijk een soort van noedelsoep te bestellen. Onhandig klungelend met de eetstokjes - met ijzeren chopsticks heb ik nooit overweg gekund - komt de serveerster m'n noedelsoep uit de hete schaal in m'n bordje opscheppen. Mijn honger is te groot na deze lange dag met vliegtuigvoer: ik ga over op de lepel en vork.

Seoul is een bizar grote stad. Vanuit de lucht was het een enorm uitgestrekte pannenkoek. Alleen de uitgestrektheid gaat vreemd genoeg gepaard met een grote hoeveelheid hoge bebouwing, dat van bovenaf veel weg heeft van de Bijlmer. Maar dan 100 keer groter. Ik begin een beetje te begrijpen waarom er in Zuid-Korea stemmen opgaan om een nieuwe hoofdstad te bouwen. Seoul is onleefbaar geworden. Maar wauw, wat geweldig voor een toerist: de chaos van Azie!