Help, een Kameroenees ziekenhuis!

Ik heb al een week een ontstoken oor en ben hartstikke doof. ’s Nachts loopt het vocht uit m’n oor. Ik begin me zorgen te maken, maar zie een ziekenhuisbezoek in Kameroen niet echt zitten. Al Banda, onze trouwe Kameroenese vraagbaak, stelt me gerust: “There are many well educated doctors in the General Hospital. They know what they are doing. I will join you.”

Bij de ingang kopen we een schrift van het ziekenhuis. Nadat ik daarin m’n naam, beroep, adres en eerdere ziekten (voor zover ik die relevant achtte…) heb vermeld, lopen we het terrein op. Mijn eerste indruk van het ziekenhuis is goed. De tuinen zijn netjes aangelegd, het gras is groen en de gebouwen zitten goed in de gele verf. Her en der staan groepjes verpleegsters. Het wit van hun jassen steekt prachtig af tegen hun donkere huid.

Al heeft me eindelijk een spreekkamer in weten te loodsen. Een stevige verpleegster met teveel baardharen vraagt naar m’n beroep en adres. Het schrift ligt opengeslagen voor haar. De televisie staat hard aan, een populaire Zuid-Afrikaanse soap. Ze krabbelt mijn klachten in het schrift en neemt vervolgens m’n bloeddruk en hartslag op. “Very normal” zegt ze tegen me als ze het apparaat afleest. “Now you pay first”, en ze wijst naar een gebouw verderop.

Als ik bij het loket 600 francs (1euro) heb betaald, begint het wachten. Op de deuren in de gang staan de namen van de dokters. We zitten in ieder geval goed. Tegenover ons ligt een vrouw uitgeteld op de houten banken. Malaria, gokken we. Een uurtje later is er plotseling activiteit. Eén van de dokters is gearriveerd. Een verpleegster pakt alle ingenomen schriften en leest de namen voor. Mijn onbegrijpelijke achternaam kort ze af tot “Van”. Ik ben als 10e aan de beurt.

Hoewel dokter Effoe Joffi regelmatig wordt onderbroken als iemand ongevraagd binnenvalt, ligt het tempo hoog. Na een half uurtje ben ik aan de beurt. De behandelkamer is schoon en ruikt opvallend fris. Rustig vraagt dokter Joffi naar mijn klachten. Ik schat haar begin dertig. Ze kijkt in mijn oor, stelt de diagnose en schrijft een recept uit. Het valt mee, mijn oor is geïrriteerd maar het lijkt niets ernstig. Opgelucht bedank ik haar. Al had gelijk; they know what they are doing.