Schudden met die billen

Het is oudjaarsavond, een uur of tien. Mieke, Al, een Kameroenese vriend, en ik zijn op weg naar een buurtfeest. We zijn uitgenodigd door Jaba, één van de belangrijkste projectpartners van LiveBuild. Een vrolijke kerel van 35 jaar met pretoogjes. “I am the president of the youth, I was chosen by the people. It’s a plus we work together. It’s necessary” Met zijn organisatie werkt hij hard in tal van gemeenschapsprojecten in de dorpen rond Buea.

Als we aankomen bij het feest hebben Jaba’s buurtgenoten zich verzameld op de stoep. Binnen in de lokale bar niets dan kratten bier en een tafel met een schrift voor de boekhouding van de uitbater. Buiten op de stoep staan gammele tafels vol met bier en kapotte stoelen. Op straat staat een barbecue. De buurt heeft een varken gekocht. Het is vandaag geslacht. Achter me zie ik dat het kadaver in twee stukken op de barbecue wordt gegooid. Al ronddraaiend en in het vlees hakkend kwijt een buurtgenoot zich kundig van zijn gewichtige taak.

“You sit here” zegt onze beschonken overbuurman, terwijl hij naast zich handig een stoel met drie poten tegen de muur zet en een plaatsje opschuift. Enigszins onwennig proosten we met Jaba. Het valt ons op dat er weinig vrouwen zijn. De circa dertig aanwezige mannen zingen christelijke liederen. Daarna houdt de lokale leider onder gejuich een korte speech. Maar wanneer is het nou 12 uur? Geen klok die aftelt of een massaal vuurwerk dat het nieuwe jaar inluidt. Totdat één man besluit te gaan aftellen. Met de buurt tellen we van 10 naar 1: “happy, happy!”

Even later haalt Jaba een deel van het varken. Hij komt smikkelend terug. Ik kan de inhoud van het bord niet goed zien. Op goed geluk vis ik er een stuk vlees uit zonder al te veel rariteiten. Het smaakt geweldig. Het bord is in een mum van tijd leeg. Ik verontschuldig me bij Jaba voor onze eetlust. Met een grijns van oor tot oor zegt hij: “don’t worry, I paid for three shares”.

We besluiten naar de nachtclub van Buea te gaan. Voor veel geld kun je in de ‘Jupiter’ tot in de late uurtjes swingen. Binnen staat een man of twintig intiem te dansen. Het lijkt een groot opzwepend paringsritueel, waarin de partners continu wisselen. De vrouwen zoeken een man op en duwen hun billen tegen zijn kruis. De man op zijn beurt pakt geoorloofd zijn danspartner van dat moment stevig beet. De ruimte staat vol met spiegels, waarin iedereen zichzelf al dansend bekijkt.

Enigszins onwennig staan we met ons biertje aan de rand van de dansvloer. Alex, een dikke Kameroenees, komt naar me toe en zegt: “You wanna dance? Wait.” En ja hoor, even later begint een Kameroenese tegen me aan te dansen. Een vreemde gewaarwording. Een paar uur later dansen we vrolijk mee. Integreren moeten we per slot van rekening ook op de dansvloer.