Nooit geweten dat wachten een kwaliteit van me zou worden. Ik ben aanbeland in week 4 van het wachten. Zoëven heb ik het bericht ontvangen dat mijn vertrek voor de 5e keer is uitgesteld. Met goede moed ga ik week 5 in. Misschien is het langzamerhand wél tijd om de titel van m'n weblog aan te passen?!
Sinds de happy days op de middelbare school heb ik niet meer zo veel gelegenheid gehad om niks te doen. Erg grappig en leuk is op feestjes komen, waar je eigenlijk niet meer wordt verwacht. Met een beetje geluk en weer enige uitstel ligt nog een aantal feestjes in het verschiet. Tussen het niks doen door heb ik ook nog tijd over om te oefenen op de gitaar. Ondertussen is ook m'n te grote stapel mee-te-nemen-boeken behoorlijk geslonken. Het totaal van m'n bagagekilo's is weer binnen de perken. Wat ik al lang wilde, is voormalig doorvoerkamp Westerbork bezoeken. Indrukwekkend om te zien, vooral de verhalen in het nabijgelegen herinneringscentrum.
Ben ik nu echt aan het wachten? Wachten betekent eigenlijk dat je even stopt met leven. Je leven NU staat in het teken van iets of iemand STRAKS. Ik besef me nu dat ik dat niet wil. Ik wil graag elke dag, elke minuut leven, waar en met wie ik ook ben, wat ik ook doe. De toekomst leidt dan alleen maar af.
Gelukkig staat m'n 'things to do'-lijstje nog boordevol. Effe wachten nog, wat zou ik deze week eens gaan doen?
Wat dacht je van een feestborrel?
BeantwoordenVerwijderen