Asielzoekers in Nederland mogen vrijwel niets doen. We zijn bang dat ze te veel integreren en dat ze concurren met Nederlanders op de arbeidsmarkt. Liever stoppen we ze weg in kazernes. In afwachting van een langslepende procedure, waar de gemiddelde Nederlander met moeite doorheen zou komen, brengen ze hun dagen door met wachten.
De afgelopen weken heb ik me een heel klein beetje kunnen verplaatsen in het wachtende leven. Het is ongelofelijk vervelend en saai om niks te kunnen of mogen doen. Gelukkig wacht ik (totnogtoe) slechts zes weken tot ik weer mag doen wat ik graag wil. Geen zes jaar.
Stel je eens voor hoe het is om op stel en sprong je leven om te gooien. Je familie en vrienden zie je misschien wel nooit meer. Je huis, auto, fiets, bed en stamkroeg moet je achterlaten. Ik kan het me nauwelijks indenken. Jij?
Als we niet opkomen voor de meest kwetsbaren in de wereld, waarvoor komen we dan nog wel op? Vrijdagavond werd in een speciaal televisieprogramma aandacht gevraagd voor de mensen in Darfur. Er keken slechts 247.000 mensen. Vrijdagavond is misschien geen handige avond. Moe van hele week werken, willen we blij het weekend in. Dan zitten we natuurlijk niet te wachten op een bak ellende.
Een paar duizend kilometer van Darfur ligt Uganda. In het Soweta Vluchtelingenkamp leven 3.000 mensen in zware omstandigheden. Een team VSO'ers heeft het project The Refugee Next Door opgezet. Het doel is om de gezondheidszorg en het onderwijs in en rond het kamp te verbeteren. Dat is namelijk hard nodig. Kijk maar eens op de website van het project voor meer informatie, foto's en filmpjes van het kamp. Het hoeft echt niet op vrijdagavond...
Wat hebben vluchtelingen in Nederland, Darfur en Uganda te maken met Papua Nieuw Guinea? Niet zo heel veel op het eerste gezicht. Behalve dan misschien dat iedereen recht heeft op een toekomst, ongeacht waar we zijn geboren. En dat ik hoop dat dit bericht daar een heel klein beetje aan kan bijdragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten