Ansichtkaarten van Rampi

Soms denk ik wel eens dat alle ansichtkaarten nep zijn. Het werk van handige fotobewerkers. Net als alle paradijselijke foto’s in vakantiefolders. Na het weekendje in Rampi weet ik dat niet meer zo zeker.


In de verte dobbert een kano. De dorpsbewoners vissen met traditionele pijl en boog. De oceaan is diepblauw, het water helder. Het koraal biedt een schuilplaats aan talrijke vissen, kreeften en zeesterren. De bomen reiken vanaf de kust de zee in. Hun takken bieden als natuurlijke duikplanken veel spektakel. De duizenden eilandjes voor de kust markeren de overgang tussen de ondiepe baai en een diepe trog.


Vrijdag zijn we met de nieuwe volunteers als onderdeel van de introductietraining naar het dorp aan de noordkust gereden. We verblijven bij Herman en zijn familie. De mensen zijn ontzettend aardig. Het leven rustig en vreedzaam. In tegenstelling tot de highlands zijn aan de kust geen stammenoorlogen. De mensen zijn laidback.


Zaterdagmorgen maken we een wandeling door de tuinen van Rampi. Het dorp bezit een grote hoeveelheid grond. Elke familie bezit naast een (mini)plantage ook een grote groentetuin. Het geld wordt verdiend met kokosnoten, cacao en buai. Handelaren uit de highlands kopen de producten op.


Ik vraag me wel een beetje af waarom we hier als westerlingen ontwikkeling komen brengen. De leefstijl van Papua’s is duizenden jaren oud. Er is voldoende eten, rust en geen westerse problemen. Misschien is er alleen hulp gewenst in de gezondheidszorg. Zo heeft Benol, een jongetje van een jaar of zeven, een ontstoken teen. De teen is drie keer zo dik als normaal. Hayley, een Engelse fysiotherapeute maakt de teen schoon, voor zover mogelijk. Een geïmproviseerde schoen van een plastic zak moet de teen de komende periode schoonhouden. Volgens Hayley is de wond is al zo verwaarloosd, dat de kans groot is dat de teen er vroeg of laat af valt. Het jongetje laat geen traan en hinkt vrolijk weg.


Als afscheidsmaaltijd eten we zondag vers gevangen kreeft en gefrituurde witvis. Wat een feestmaaltijd! Verlegen schuiven Herman’s vrouw Eli en dochter Julie aan, misschien niet gewend om met ‘waitman’ te eten. Na afloop van het eten is het tijd voor een wederzijds dankwoord. PNG heeft een enorme toespraken cultuur. Iedereen komt uitgebreid aan de beurt. Omdat ik van de volunteers als enige een beetje Tok Pisin spreek, mag ik de familie toespreken.



Vanuit het raam van de bus zie ik het dorpje verdwijnen. We stappen weer uit het leven van deze gastvrije, lieve en energieke mensen. Wat een fantastisch weekend!