Wat ik allemaal ga missen…

Vanochtend met Richard (Engelse volunteer) en Joyce (vriendin van Richard’s vriendin) op bezoek bij de familie van mijn huisbaas geweest. De weg van Kundiawa naar Mingende is zo mogelijk nog slechter dan ruim een maand geleden. Overal aardverschuivingen en gaten in de weg.

“Mr. Koen, mr. Koen, ohh, mr. Koen”; Parak, de neef van huisbaas, komt vreugdevol op me afrennen. Ik kom afscheid nemen. De twee gezinnen wonen paradijselijk mooi. Twee huizen en twee haus kuk omringd door bomen en tuinen. Er heerst een serene rust; wat een verschil met het altijd drukke Kundiawa.

De tuinen lopen langzaam over in de bus, het halfnatuurlijke bos dat de meeste highlanders bezitten. Uit de bus halen ze hout, medicijnen, vogels en kleurstoffen. We wandelen naar de limestone groeve in eigendom van het gehele dorp. Bovenop de berg is het uitzicht adembenemend mooi. De vallei strekt zich uit van de Western Highlands dwars door Simbu tot aan de Eastern Highlands. Bos, tuintjes, huisjes en dorpjes vormen een lappendeken. In de verte richt de machtige Mount Elimbari zich op. De tweede berg van PNG is meestal in wolken gehuld, maar vandaag toont hij zich in volle glorie.

Ik heb foto’s meegebracht van mijn vorige bezoek. Dolenthousiast bekijkt de familie zichzelf. Wat een raar idee dat dit de laatste keer dat ik deze geweldige mensen in deze mooie omgeving zal zien. Dinsdag vertrek ik naar Madang. Na een exit interview en nog wat tripjes in PNG vertrek ik over drie weken naar Australië en Nieuw Zeeland. Nu ik besloten heb, gaat het na een aantal weken twijfel ineens erg snel.

M’n werk is totnogtoe niet helemaal geweest wat ik er van verwacht had. Eigenlijk heb ik niet eens de kans gehad te werken. Zo langzamerhand heb ik geen energie meer om te wachten tot dit veranderd. Ik voel me ook niet helemaal op m’n gemak in PNG. De sfeer is bijzonder. Het is ontzettend druk in dit kleine stadje. Mensen zijn zeer emotioneel en vaak licht ontvlambaar. Door wat (kleine) incidenten voel ik me niet helemaal veilig. Dat kost ontzettend veel energie. De acceptatie van geweld is groot in deze primitieve samenleving, die de laatste jaren in toenemende mate aan moderne invloeden bloot gesteld wordt.
Als ‘waitman’ ben ik ook altijd anders. Hoewel er wel sprake is van een gewenningsproces, blijf ik het moeilijk vinden. Mensen staren en kinderen roepen ‘mastaman’ of ‘waitman’. Deuren gaan open die voor andere gesloten blijven en bij de uitgang van de supermarkt wordt mijn tas niet gecontroleerd.
Veel mensen kennen m’n naam, ik blijf meestal in gebreke. Omdat de veiligheid van volunteers deels afhangt van de manier waarop we integreren, voel ik een continue sociale druk.

Al met al gemengde gevoelens. Naast de mindere momenten, besef ik hoeveel ik Simbu ga missen. De vriendelijke mensen, het ontspannen leven van PNG, het altijd verse eten, de leuke volunteers en het elke dag wel iets bijzonders meemaken. Papua’s zeggen met enige trots en niet voor niets over hun PNG: “the land of the unexpected: expect the unexpected”. Ik ben blij dat ik PNG met een positief gevoel kan verlaten.


PS. Ik zal binnenkort wat meer foto's op de site zetten!