Baas boven baas

Afgelopen weken waren onrustig. De chaos concentreerde zich rond het provinciegebouw. Was ik daar niet aan het werk? Zeker, dat is wel de bedoeling. Maar nu even niet.

Spelende kinderen in skelet van huis in Mingende

Vorige week dinsdagochtend raakte de aanhang van de twee strijdende directeuren slaags. In PNG gaat dat gepaard met grof geweld en rondzwaaiende bush knives. De politie schoot in de lucht om de vechtende partijen te scheiden. De bewakers hielden de even daarvoor ontslagen ambtenaren buiten de poort. Veel meer was er niet voor nodig om een massale vechtpartij te laten ontstaan.

Ik ben verder veilig. Wel ben ik nauwelijks nog in of rond het provinciekantoor te vinden. Niet in de laatste plaats omdat op het moment toch niemand werkt.

In het stadje gaat het leven gewoon door. Luttele uren na de rellen ben ik naar de bank gelopen. Ik moest dwars door de mensenmenigte, maar m’n geld was op. Er stonden trouwens ook veel bekenden. De verleiding was groot om naar de laatste nieuwtjes te vragen. Maar ik moest oppassen voor het ‘verkeerde plaats, verkeerde tijd’ principe. Elk moment kon de vlam weer in de pijp slaan. Ik liep dus maar zo snel mogelijk door!

Mijn huis in Papuan Compound

Het wachten is nog altijd op een besluit vanuit Port Moresby. Wie mag zich waarnemend directeur noemen? Al twee jaar sleept deze kwestie zich voort. Doordat ook nu weer het besluit lang op zich laat wachten, neemt de spanning toe. Het gevolg is dat de provincie wederom negatief in de krant komt. Geen hulporganisatie of ondernemer is op deze manier nog bereid een Kina in Simbu te investeren. De mensen zijn de dupe.

Afgelopen donderdag hebben de betrokken partijen een veelzeggend compromis gesloten. Het was een ware Poolse landdag met de gouverneur, de directeur, de net ontslagen managers en de even daarvoor aangestelde managers. De uitkomst was wonderwel dat niemand meer naar het werk zou gaan. Alleen de afdeling educatie en de afdeling financiën mochten blijven werken. De afdeling financiën valt rechtstreeks onder de nationale overheid. En de afdeling educatie is ontzettend druk, omdat het schooljaar in de startblokken staat.

Gisteren is een aantal ambtenaren weer aan de slag gegaan. Blijkbaar was dat de afspraak. Het had bizarre taferelen tot gevolg. Zo waren de (onwettig) ontslagen en de nieuw aangestelde manager van Provinciale Zaken beiden op kantoor. De afdeling Planning en Beleid was daarentegen geheel stuurloos. Niet dat het overigens veel uitmaakt. De meeste ambtenaren doen in deze schimmige situatie toch niets. Of dat ze nu thuis zitten of op kantoor doet daar weinig aan af.

Het wachten is tot Port Moresby verduidelijking gaat geven. Ik heb geen flauw idee wanneer dat gaat gebeuren. “Vanmiddag komt er bericht”, aldus het roddelcircuit, dat elke dag de gemoederen flink bezig houdt. Volgens de gouverneur, die ik vanochtend sprak, gaat het nog één tot drie maanden duren. In het gunstigste geval. Ik zal de complexe benoemingsprocedure niet herhalen.

John en Grace, de oom en tante van mijn huisbaas

Inmiddels heb ik in overleg met VSO besloten dat mijn placement herzien moet worden. Werken voor de provincie Simbu gaat gewoonweg niet in deze situatie. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen. De eerste optie is dat ik ander werk ga doen in Kundiawa. Een tweede optie is dat ik naar een andere provincie verhuis. De derde optie is dat ik helemaal vertrek uit PNG. Zaterdag vlieg ik voor overleg naar het VSO kantoor in Madang.

Gelukkig kan het altijd slimmer, aldus de heerlijk relativerende Overijsselse wijsheid. Alle VSO’ers zijn vorige week uit Kenya geëvacueerd. Hun veiligheid kon niet worden gegarandeerd. Dat is even een enorme omschakeling. Van twee jaar Kenya ineens terug naar de Hollandse winter. Hopelijk voor de Kenyanen en de VSO’ers, is het geweld daar sneller voorbij dan in Simbu.


PS. leuke foto's hè?