Eerste dagen in Papua Niugini

Half zeven, ik zit aan m’n ontbijt met tropisch fruit en koffie. De zee is vrij ruw. Naast me ligt de cursus Tok Pisin. Het is al weer m’n vijfde dag in Papua Nieuw Guinea en ik begin langzaam te wennen. Aan het klimaat, de mensen en het levensritme.

Eerst even terug. De vlucht via London, Seoul en Brisbane viel me erg mee. De twee lange stukken had ik meerdere stoelen voor mij alleen. Dus ik heb nog wat kunnen slapen. Ik heb zelfs maar één film gekeken! In Brisbane nog wel wat kleine douane perikelen gehad (zie bericht Televisie held), maar de reis verliep heel voorspoedig. Tot in Port Moresby dan ten minste… (zie bericht Self service).

Paradijs. Een ander woord heb ik er niet voor. Alle VSO’ers verblijven de eerste weken tijdens de In Country Training in de Madang Lodge. De begroeiing is uitbundig. Zwembad, bar, prachtige tuin. Overal schieten kleine gekko’s weg. Op het terras loop ik gelijk Jolanda, Laura en Maheska tegen het lijf. Zij zijn aan het ontbijt en vertellen dat ze net hun training hebben afgerond. De Pistells en ik doen waarschijnlijk in de februari met de training mee.

De eerste dagen zijn uitermate ontspannen verlopen. Gesnorkeld in een prachtig resort, gezellig uit eten geweest met VSO personeel en nieuwe volunteers, in het huisje van Jolanda (zij blijft twee jaar in Madang) gekookt en gegeten, samen naar de markt (zie bericht Markt in Madang) geweest.

Op de eerste dag heb ik m’n Papuase rijbewijs al bemachtigd. Toevallig gingen de nieuwe volunteers net hun rijbewijs afhalen. De oom van Rosemund, zij werkt voor VSO, is verantwoordelijk voor deze procedure. Maar goed ook. Anders hadden we pas in 2008 een rijbewijs kunnen krijgen. Ik denk trouwens niet dat ouders hier met hun kinderen ‘hobbel in de weg, hobbel in de weg, gat in de weg’ spelen. De wegen zijn hier zo, dat het continu hobbelen is!

De mensen zijn erg vriendelijk. Veel mensen zeggen je gedag op straat. Een deel van de mensen is minder toegankelijk. Ik ben er niet achter of het schuchterheid is of angst of boosheid… Door alle afschrikwekkende verhalen over de veiligheid in PNG heb ik me hierdoor de eerste dagen lang niet altijd op m’n gemak gevoeld. Gisterochtend besefte ik me ineens dat ik hetzelfde gevoel had als in Moskou met Joost. Door alle verhalen is je perspectief al gevormd en er hoeft maar iets te gebeuren of het bevestigt dit (onjuiste) beeld. Ik ben nog te kort in de fascinerende land om een beeld van het land te schetsen.

De komende weken zal ik wat meehelpen op het VSO kantoor. Ondertussen ga ik vast Tok Pisin leren en verder wennen. Zodra de Pistells komen, krijgen we een verkorte training en dan gaan we met z’n drieen naar Simbu. Ik heb trouwens al een huis in Kundiawa! Met drie kamers en volledig gemeubileerd.De visa procedure van de Pistells duurt al twee maanden. Zijn ze er over een week nog niet, dan ga ik vast naar Kundiawa. Ik kijk er naar uit. Tot die tijd, isi isi, noken warrie!